Zoonlief lijkt het licht te hebben gezien
De grootste struggle die ik met zoonlief heb, is het feit dat hij veel teveel aan het gamen is naar mijn zin. Dit is al jaren zo en al net zo lang hebben wij daar verhitte discussies over en nog net niet slaande ruzies. Wie dat gamen uitgevonden heeft mag van mij afgeschoten worden naar een nog onontdekte planeet.
Vrijwel dagelijks hebben wij gedoe rondom het game gedrag van de jongenspuber. Je ziet hem niet en hoort hem niet. De deur van zijn kamer is altijd hermetisch afgesloten en het rolgordijn standaard naar beneden. Als ik binnen kom, krijg ik een dodelijke blik en als ik het gordijn omhoog trek, vliegt hij omhoog als een dier dat aangevallen wordt en trekt net zo hard het gordijn weer naar beneden. Een raam openzetten is al helemaal uit den boze.
Chagrijn
Op zich lekker rustig zou je denken. Ware het niet dat pubers ook ongelooflijk veel eten en hij regelmatig beneden komt om te hamsteren. En als hij dan beneden is, is hij lichtgeraakt. Alles wat je zegt is niet goed. Al helemaal als zijn zus iets zegt, die standaard commentaar heeft op alles wat hij doet. Hij is dan bloed chagrijnig, niets is goed en als de voedselvoorraad niet op peil is, dan is het huis te klein.
Regels
Wij hebben een duidelijke afspraak gemaakt. Dagelijks mag hij 2 uur gamen. Niet aaneengesloten en hij moet zich aan- en afmelden zodat ik bewijs heb als ik eens op zijn kamer kom en hij is aan het gamen zonder dat hij dat gemeld heeft. Die regels zijn ontzettend kinderachtig, maar uit nood geboren. Probleem is alleen dat ik een zacht ei ben en leukere dingen kan bedenken dan de hele dag zo’n ongezellige puber in de gaten te houden.
Hij lapt de regels aan zijn laars en ik ben niet consequent genoeg in handhaven. Meestal loopt het zo rond de maandelijkse hormonale disbalans vreselijk uit de hand tussen ons. We schreeuwen om het hards, er wordt met deuren gesmeten, tranen vloeien en een paar keer per jaar loopt het zo hoog op dat ik zijn laptop in beslag neem. Alle verstop plekken zijn inmiddels al bekend en hij vindt dat kreng ook steeds weer. Als ik dan mijn hielen ligt gaat hij weer stiekem op dat orgel. Het is echt een drama.
Inbeslagname
Voordeel van een inbeslagname is dat ik mijn zoon weer terug krijg. Meestal mag hij dan twee weken niet gamen. Dan kan hij even afkicken. De eerste dag is hij niet te hachelen, maar daarna krijgen we weer een mens in huis, in plaats van een wild dier. Hij wordt weer sociaal, maakt grapjes, zit er weer gezellig bij als we een serie kijken, gaat kokkerellen en laatst is hij zowaar naar het strand geweest met andere lotgenoten. Ik ben dan echt stapelgek op hem want het is een leuk joch.
Preek
Zoveel preken heb ik al gehouden hoe ontzettend jammer het is dat hij zijn leven zo vergooit met gamen, dat hij sociaal afstompt en zijn wereldje zich afspeelt in de donkere krochten van zijn kamer. Hij moet lekker de wijde wereld intrekken, achter de meiden aan, stiekem biertjes drinken met vrienden en niet op zaterdagavond boven op je kamer bij je moeder zitten. En natuurlijk weet ik dat het merendeel van de jongenspubers verknocht zijn aan gamen, maar ik word er bloed chagrijnig van.
Het licht gezien
Twee dagen geleden kwam hij uit zijn werk. Hij kwam naar mij toe en zei “Mam, ik heb op het werk het licht gezien” Ik kijk hem aan en vraag mij af of het wel helemaal goed gaat met hem. “Weet je, je hebt gelijk. Ik bedacht mij ineens tijdens het werk dat ik mijn leven aan het vergooien ben. Je hebt gelijk, ik ben verslaafd” Ik kan er niets aan doen, maar ik krijg een enorme lachstuip. “Nee mam, niet lachen. Ik ben dit keer bloedserieus”, zegt hij met een ernstig gezicht. Nou ja, ik kan er niets aan doen, maar lig nu helemaal in een deuk. Hij moet ook lachen, maar zegt dat hij het echt meent. Vanaf nu gaat hij het allemaal anders doen. Ik feliciteer hem met dit inzicht en doe even een schietgebedje naar boven.
Vogelnest
De volgende dag is hij weer in geen velden of wegen te bekennen. Ik ga er die avond op uit en hij blijft liever thuis. Als ik ruim vijf uur later thuis kom, zit hij op zijn kamer en heeft niet eens door dat ik er ben. Ik sluit de boel af en ga naar bed. Boven in de gang kom ik hem ineens tegen. Hij schrikt zich rot want had mij niet gehoord. Ik kijk hem aan. Zijn bos krullen zit als een vogelnest op zijn hoofd met een inham op de plek waar zijn koptelefoon heeft gezeten, hij heeft rode vlekken in zijn gezicht en ik kijk in twee vierkante ogen. Ik vraag hem of het licht weer uitgegaan is. Niet begrijpend kijkt hij mij aan. Zullen we samen even kijken of wij op dit nachtelijk uur het licht weer kunnen zien?, vraag ik. Er gaan hem een lichtje branden. “Jezus mam, jij bent echt raar!” Je hebt gelijk schat, welterusten…..
ENJOY! your Sunday
Pictures: Header Wiljo Meijnhout