Ik zit hier achter mijn laptop met zeker 25 artikelen die ik zou kunnen schrijven maar er komt niets op het scherm. Ik heb niet zozeer een writersblock of ben inspiratieloos… het lukt gewoon even niet. De pubers zijn op hort want het is vaderdag en als ik over mijn scherm naar buiten tuur zie ik een witte kater die mij heel chagrijnig aan staat te kijken. Of ik even de deur open wil doen en wel heel snel!
Toevallig even niet want ik zit net en heb besloten dat ik vandaag alles op mijn eigen tempo doe. En dat zal vandaag een slakkengang zijn. Ik ben namelijk heel erg moe en mijn lijf werkt ook niet mee. Ik krijg weer eens de rekening gepresenteerd voor actief weekje. Hoewel dat verre van actief is voor jullie als lezer. Ik doe gewoon de dingen waar ik blij van word… Een etentje, een feestje, een dagje Amsterdam maar die dingen naast een proefwerkweek en verjaardagsfeestje van de ene puber, een ‘ik loop op mijn tandvlees want het is bijna vakantie’ week van de andere puber en een op stapel staande rechtzaak komende week doen even mijn lampje minder fel stralen.
Ik zit een beetje naar de tuin te turen terwijl mijn vingers boven de toetsen zweven. Normaal word ik heel blij van die aanblik maar nu maakt het mij een beetje melancholiek… hoelang zal ik hier nog van kunnen genieten. De witte kater kijkt mij inmiddels vernietigend aan. Het boeit mij weinig. Ik voel een traan over mijn wang glijden. Wat kan ik er nog meer over zeggen… de kans bestaat dat ik één van de twee belangrijkste mensen in mijn leven zal moeten loslaten en als ik daaraan denk word ik intens verdrietig. Zij zijn mijn stuwende kracht om op de been te blijven en misschien wordt één van die twee benen abrupt geamputeerd…..
Ik strek mijn rug en besef dat ik dit gevoel moet doorbreken. Hier heb ik niks aan en die inmiddels tegen mijn ramen krabbelende witte kater met zijn natte blubber poten al helemaal niet. Ik sta op, laat die witte draak binnen die ineens een stuk vriendelijke kijkt (duh), vul zijn bakje met brokjes en bedenk dat ik dan als vervanging maar met één overharig wit been verder moet. Bij die gedachte moet ik ineens heel erg schaterlachen na het visualiseren van die aanblik. Eén vrolijk wulps gladgeschoren been en één wit behaard been met rond de knieën twee stoomwolkjes aan beide kanten…. ik sla door…. maar ik voel mij daardoor gelijk een stuk beter.
Wat er komende week ook gebeurt….. Mijn hart zegt mij dat alles goed zal komen en alles blijft zoals het is want dat is het meest natuurlijke. Maar mocht het niet zo zijn dan zal dat met een reden zijn waarvan later wel duidelijk zal worden waarom dat zo gelopen is. En aan die gedachte houd ik mij vast. Ik leef vandaag, gisteren is gelukkig geweest en morgen is mijn zonnetje jarig. Dus waarom zou ik zitten sippen. Ik heb inmiddels een artikel op papier, ga in de kleren en naar een lieve vriendin die haar mooie avonturen met mij gaat delen en ik druk zo op ‘Publiceren’ en deel mijn mijmering met jullie. Dat lucht op en het voelt fijn….. wie jij ook bent daar aan de andere kant van dit verhaal.
ENJOY! your sunday.
Fotocredits: Meijnhout Fotografie