VAN MOODY WHITE CAT NAAR PATIËNT
Het is zondag en nog vroeg. Ik ben wakker en kan niet meer slapen. Je herkent dat vast wel. Als het even niet zo lekker gaat en je over dingen inzit, ga je malen en dan meestal in de vroege ochtend. Als iedereen nog lekker ligt te snurken, of zich nog eens omdraait ben jij aan het piekeren. En dat is precies wat ik nu aan het doen ben. Dus klop ik de kussens op en ga rechtop in bed zitten, pak mijn Mac en ga mijn zorgen met jullie delen…..
Territorium
De lezers die ENJOY! trouw volgen weten dat ons gezin gedomineerd wordt door de Moody White Cat. Een trotse witte kater, die niet alleen huize ENJOY! in zijn greep houdt, maar ook de schrik van de buurt is. Heb niet het lef, als je vier poten hebt, om het territoriale gebied rond ons huis te betreden want voor je het weet word je door een witte schicht belaagd en onder veel gegrom en gekrijs de laan uitgestuurd. En als je dan nog niet luisteren wilt? Dan gaat hij vol in de aanval. En dat gaat er heftig aan toe. De nietsvermoedende viervoeter kiest meestal eieren voor zijn geld.
Van bovenaf
Vanaf mijn werkplek, waar ik uitzicht heb op de straat voor ons huis, zie ik dit dagelijks gebeuren. En vanaf hier zie ik ook wat hem overdag bezighoudt. Hij bespiedt voorbijgangers, zit achter vogeltjes aan die hem meestal te snel af zijn en soms krijgt hij ineens de kolder en klimt in een boom en gaat daar languit in liggen. Heel gênant want vanaf deze plek bekijkt hij op zijn geheel eigen, arrogante wijze de wereld onder zich. Tot grote hilariteit van voorbijgangers die hem in hun vizier krijgen.
Charmant
Zoals jullie weten hebben de Moody White Cat en ik geen warme band. Hij is al best lang bij ons, maar het wil maar niet lukken tussen ons. Met de pubers idem dito en hun vrienden zijn over het algemeen als de dood voor dat witte geval. Maar irritant genoeg zitten er af en toe bezoekers tussen waarbij hij ineens wel zijn aller charmantste zelf kan zijn. Meestal zijn dit mannen of mensen die een enorme afkeer tegen katten hebben.
Vreemd
Maar sinds een paar maanden begint hij af en toe wat poezeliger te worden. Per ongeluk springt hij eens bij je op de bank en hij vind het ineens heerlijk om geknuffeld te worden. Wil hij een snoepje, zeurt om melk als de koelkast opengaat en drinkt zijn schaaltje meteen helemaal leeg als hij af en toe wat krijgt. Ik breek geregeld mijn nek over hem omdat hij voor mijn voeten loopt als hij honger heeft. En het water is niet aan te slepen.
Wij genoten erg van de plotseling aanhankelijke witte kater, maar eigenlijk wist ik al dat er iets niet in de haak was. Een tijdje heb ik het aangekeken. Toen hij opeens ook veel ging plassen in zijn kattenbak, waar hij normaal een enorme hekel aan heeft en daarna ook met regelmaat buiten zijn kattenbak op plekken waar wij het liefst chillen, ging ik toch maar even op een drafje naar de dierenarts.
Patiënt
Zo aan de buitenkant was er niets te vinden, maar na een urine onderzoek werd de voorzichtige diagnose suikerziekte geopperd. En na een bloedonderzoek werd dit helaas bevestigd. Onze witte kater, de schrik van iedereen is ineens patiënt. De dierenarts legt ons uit wat het allemaal gaat betekenen en pakt direct de injectiespuiten erbij en de insuline. Voor wij er erg in hebben, staan mijn dochter en ik gewapend met spuit, te oefenen op de witte kater om te leren hem op de juiste manier te injecteren.
De damespuber is iets te enthousiast en de naald gaat in de huid en de zoutoplossing waarmee wij oefenen komt ineens elders uit zijn huid zetten. Ze bleek door de huid aan de andere kant weer naar buiten geprikt te hebben. We oefenen nog maar even door…. De humeurige witte kater geeft overigens geen kick. Hij laat het allemaal over zich heen komen. Als we het onder de knie hebben gaan we bepakt met insuline, injectienaalden, druivensuiker tegen een eventuele hypo en de patiënt weer huiswaarts.
En nu?
Langzaam komt het besef wat dit voor onze witte kater en ons gaat betekenen. Elke ochtend en avond moet hij zijn shotje insuline krijgen. We moeten goed in de gaten houden hoe het met hem gaat. Of hij geen hypo heeft en dat hij voldoende eet. En hoe gaan wij dat doen? Wat als we allemaal niet thuis zijn? Hoe moet dat als we eens een dagje weg willen of op vakantie? Al die vragen passeren de revue.
We laten het maar even voor wat het is en hebben heel erg te doen met onze ineens steeds zieker wordende witte kater. Want hoewel je niet zou denken dat hij ziek is weten wij wel beter. Hij wordt mager, zijn vacht rommelig, hij zit onder de wondjes op zijn kop omdat hij de gevechten niet meer kan winnen en de koning van de buurt lijkt al zijn glans te verliezen.
Prik
’s Ochtends vroeg, als ik mij eigenlijk nog lekker om had willen draaien gaat de wekker en ga ik met mijn duffe harses naar beneden. Ik pak de spuit en vul deze met de benodigde hoeveelheid insuline. De humeurige witte kater heeft door wat er gaat gebeuren en neemt de benen. Daar sta ik dan met de vouwen nog in mijn gezicht van mijn warme bed…. Ik probeer hem te lokken met alles dat hij lekker vindt, maar hij trapt nergens in. Uiteindelijk ga ik bibberend van de kou op de bank zitten en als hij niets vermoedend langs loopt val ik aan. Hebbes! Ik wil hem net zoals wij al een paar keer gedaan hebben prikken, maar hij verzet zich met poot en tand. Lekker dan. En hoewel ik enorm met hem te doen heb krijg ik ook de smoor in. Ik probeer rustig te blijven, knuffel hem en uiteindelijk na ontelbaar veel pogingen en veel te laat krijgt hij zijn prik.
Die avond zijn de damespuber en ik samen drie uur lang bezig om hem te prikken. Maar hij laat het niet toe. Uiteindelijk kunnen wij beide wel janken. We weten dat hij zijn prik moet en ook op tijd, maar het lukt ons gewoon niet. Gelukkig lukt het uiteindelijk toch nog als hij naast ons op de bank in slaap is gevallen. We gaan allemaal heel onrustig slapen.
Ten einde raad
En dit ritueel herhaalt zich de dagen erna. Echter wordt zijn weerstand tegen het prikken steeds heftiger. Hij gromt, blaast, slaat en bijt naar ons. En ondertussen zien we hem veranderen in een zielig hoopje kat. Hij is sloom, reageert bijna niet meer, wil het liefst lekker binnen blijven. Eigenlijk zijn wij ten einde raad.
Hoe gaat het nu met onze Moody White Cat
We zijn inmiddels een kleine drie jaar verder. Het blijft kwakkelen met hem. Zo gaat het tijden goed met hem en dan ineens weer een tijdje wat minder. Momenteel gaat het niet zo best. Wij zitten weer regelmatig bij de de dierenarts omdat hij weer een wond hier of daar heeft. Hij is heel aanhankelijker geworden. We kunnen hem af en toe lekker knuffelen. Een beetje aandacht en een spelletje op z’n tijd, kan hij best waarderen.
Afgelopen nacht zat ik echter best in de piepzak want hij had een hypo. Hij reageerde nergens meer op. Wilde niet eten en ademde heel snel. Doodeng, dus ik ben urenlang met hem in de weer geweest met suikeroplossing en om hem aan het eten te krijgen. Dat wilde niet lukken want hij hield zijn tandjes stijf op elkaar. Uiteindelijk kwam hij weer een beetje bij zijn positieve, heb ik eten om hem heen gezet en ben naar bed gegaan. Ik wist het ook even niet meer.
Vanochtend durfde ik eigenlijk niet naar beneden te gaan. Ik was zo bang dat hij dood zou zijn. Maar gelukkig zag ik gelijk dat alle bakjes eten, die ik bij hem neer gezet had, leeg gegeten waren. Ook het schoteltje melk was leeg. En even later zag ik hem heel lui en in zijn favoriete, uitgestrekte houding op het kleed liggen. Springlevend gelukkig. Ik heb hem opgepakt en heerlijk geknuffeld. Hij liet het zich, met enige weerstand, welgevallen. Gelukkig, hij blijft nog even bij ons!
ENJOY! your Sunday.