MOODY WHITE CAT
Vandaag is het dierendag. En aangezien wij een humeurige witte kater hier rond hebben lopen moeten we vandaag iets verzinnen om hem een beetje goed gemutst te krijgen. Eigenlijk heet hij Spook. Maar Spook klinkt vriendelijker dan hij werkelijk is. Ik heb hem dan ook omgedoopt tot een humeurige witte kater.
Confession….
Ik ben eigenlijk niet zo’n dierenvriend. Honden vind ik helemaal niks (excusez moi voor de hondenmama’s en papa’s) maar ik heb er gewoon helemaal niets mee en ben er zelfs bang voor. En ik moet altijd stiekem lachen als ik zo’n baasje zie lopen met een warme drol in een zakje. Not my piece of cake.
Hondenoppas
Ooit paste ik op een allerschattigst hondje voor twee weken maar de kots en spetterpoep staan nog vers in mijn geheugen gegrift. Uiteindelijk werden wij dikke vriendjes en zijn oprecht blij elkaar te zien als we elkaar nu nog wel eens tegenkomen op straat. Maar het fijne van een logé is dat ‘het’ ook weer weggaat.
Op de boerderie
In een ver verleden was ik ook schapenmoeder. Wij woonden een aantal jaren op het platteland en hadden Ouessantschaapjes (minischaapjes) Heel schattig maar de rammen gingen altijd achter mij aan en boorden hun hoorns pijnlijk in mijn knieholtes.
Ook de kattige shetlandpony die we hadden had het altijd op mij voorzien en joeg mij in ferme galop, al gillend het weiland door. En ook de blauwe maandag dat ik op paardrijles zat deed het paard dingen die hij anders noooooit deed. Yeah right. Die uitwerking heb ik dus op beesten. Vooral beesten van het mannelijk geslacht. Wat mij aan het denken zet….. Maar dat is een ander verhaal.
Bijtgrage hamster
Toen de kinderen klein waren leek een huisdier mij opvoedkundig verantwoord. Het werd een hamster. Zijn naam was ‘Spekkie’… Hij was nogal eh… dik. Eigenlijk had ik het beest met een enkeltje terug naar de dierenzaak moeten sturen want het was een bijtgraag monster. We waren allemaal doodsbang voor ‘het’. Ik weet niet meer of het een hem of haar was. Zal vast een hem geweest zijn. Als de bak verschoond moest worden leverde dat hysterische taferelen op van twee kleine kindjes die keihard gilde en huilde omdat ze als de dood waren dat het monster zou ontsnappen. Pfff…. gelukkig hebben we een goed huisje gevonden voor Spekkie. Onlangs kregen wij na jaren het trieste bericht dat hij naar de hamsterhemel was vertrokken. Gelukkig heeft hij nog een goed leven gehad.
Nooit meer beesten! Dat wist ik al wel. Maar toen ik in dit huis kwam wonen en de kinderen wat groter werden kreeg ik ineens een visioen van een witte kat. Katten ging altijd goed. Ik heb heel wat katten versleten en wij waren altijd dikke maatjes.
Het witte gevaar
Op Marktplaats kwam ik een plaatje tegen van een spierwitte kitten. En ik kon het niet meer weerstaan. Deze zag er zo schattig uit en hij paste ook nog eens lekker in het interieur. En hoe blij zouden de kinderen daar van worden. FOUT!!!!! Die kinderen kijken er amper naar om en zelfs het beest een beetje eten geven is teveel gevraagd.
We gingen naar de boerderie waar hij geboren was en zouden twee witte kittens meenemen. Maar aangezien de ene ietwat lodderig uit zijn oogjes keek heb ik die maar gelaten voor wat het was (wat een geluk anders had ik er twee!). Ik tikte € 50,- af. (Ja echt! Ik moet destijds echt in een vlaag van verstandsverbijstering geweest zijn). En we gingen met het beestje huiswaarts.
Twee in en in verdrietige kinderen op de achterbank want ik had zijn broertje of zusje achtergelaten en een luid krijsende witte kitten in een doosje. Wat een rit. Tot overmaat van ramp deed het nog niet zindelijke beest zijn behoefte in het doosje waar het heerlijk uitsijpelde op de schoot van de kindjes. Ik had het kunnen weten…. Dit was geen goed teken.
Chagrijn
En zo zijn we jaren verder. De schattige witte kitten ontpopt zich tot een chagrijnig stuk vreten die het heerlijk vind om je in een onbewaakt ogenblik uit het niets aan te vallen en komt nooit of te nimmer in de buurt om lekker te knuffelen. Hij maakt schijnbewegingen en als je hem dan denkt te kunnen aaien lig je vervolgens met een dubbele hernia languit op de grond omdat hij toch op het laatste moment van gedachten veranderd.
En nog frustrerender is het, dat hij bij bezoek, gewoon luid spinnend op schoot springt alsof het de normaalste zaak van de wereld is mij ondertussen onschuldig aankijkend. Zie ik hem nou vals lachen?
De laatste jaren wordt hij wat ouder en komt hij soms zomaar per ongeluk bij je zitten. Daar schrikt hij dan zelf van. En als hij zich dat ineens realiseert springt hij als door een wesp gestoken weg. En hij bespringt je nog steeds het liefst vanuit een hinderlaag als je van de garage naar de tuindeur loopt. Wij schrikken ons werkelijk het lazerus elke keer. En dan dribbelt hij sierlijk van plezier voor je uit.
Vanochtend nog lag hij lekker in het zonnetje op het dakterras. Ik pakte hem op om te knuffelen en ging vervolgens mijn tomaten bekijken of er al wat geoogst kon worden. Toen ik hem neerzette om de rode beauty’s te plukken beet hij keihard in mijn enkel. Het loeder…. En zat mij vervolgens onschuldig aan te kijken. Ik weet niet wat meneer dacht maar als hij het weer doet gaat hij even een prachtige zweefvlucht maken.
Maar alle stoere praat op een stokje…. Hoewel het geen gezelligerd is zijn wij stiekem wel heel erg gesteld op het witte gevaar. Hij hoort bij ons huishouden van Jan Steen en zonder hem zou het een stuk saaier zijn in huis. Dus deze dierendag gaan wij onze Moody White Cat eens goed in het zonnetje zetten.
We bespringen hem vanuit de hoge Hortensia struiken en knagen elk aan één van zijn achterpoten…… Gewoon, omdat hij dat leuk vindt 😉
Heb jij een huisdier? En wat ga jij doen om hem of haar in het zonnetje te zetten deze ‘Dierendag’
ENJOY! Pets day.
Pictures: @ENJOY! The Good Life