Mijn jurk plakt aan mijn lijf. Het zal toch niet?
We zitten samen nog even te kletsen aan de eettafel. Mijn dochter en ik. Zij maakt zich klaar om naar het werk te gaan en draagt een overhemd met lange mouwen. Met een stropdas, lange broek, lange sokken, hoge schoenen en om het af te maken nog een lange sloof. Alles in zwart en donkerbruin. Ik krijg het zweet heet bij de aanblik alleen al. Het is 31 graden en ze heeft ook nog eens terrasdienst.
Kleding
Als ik naar haar kijk met al die kleding aan, geef ik haar als tip om gewoon in een zwart t-shirt te gaan in plaats van overhemd en strop. Zeg je baas maar dat het veel te heet is voor al die kleding en dat de gasten daar ook niet op zitten te wachten jullie zo rond te zien rennen. “Mam, doe normaal. Natuurlijk ga ik niet in een t-shirt, dat mag niet!” Nu rol ik eens met mijn ogen. Er zit niets rebels in die dochter van mij.
Gaat het goed?
Ze kijkt mij aan en vraagt of het wel helemaal goed gaat met mij. Ah joh, beetje last van de warmte, zeg ik haar. Om eerlijk te zijn, heb ik het bloedheet gekregen van haar en al die kleding. Het zweet breekt mij aan alle kanten uit. Ze kijkt mij nog eens goed aan en vraagt nog eens ik wel oké ben. “Ja! Wat dan. Ik heb het gewoon heet!”. Nou eh, sorry hoor. Maar je gezicht zit vol met zweetdruppels en er lopen kleine straaltjes over je wangen naar beneden. Godsamme, het zal toch niet.
Plakjurk
Die avond ben ik naar Amsterdam getogen. Hoewel ik opkeek tegen de rit in een hete auto, bleek dat juist een zege. De airco voluit. Ik kwam weer helemaal op temperatuur en voelde mij weer een beetje mens. Als ik mijn auto parkeer op een plein ergens in Amsterdam-Noord, vloek ik hard grondig als ik uitstap. Wat is het bloedheet! Ik heb alleen een dunne zomerjurk aan, maar gelijk voelt mijn lichaam klam aan. Mijn jurk begint aan mijn lijf te plakken. Ik kijk even om mij heen en als ik denk dat de kust veilig is, begin ik als een gek met mijn jurk te wapperen.
Wijn en kaas
Ik besluit maar even een stukje om te lopen want met een plakjurk langs volle terrassen te lopen is geen optie. Die avond heb ik afgesproken met een collega. We gaan wijn- en kaasproeven. Iets waar we dol op zijn en een favoriet gespreksonderwerp tussen het werk door. Er is die avond een prachtig plekje buiten voor ons gereserveerd, beter kan niet. Zij zit er al en ik ben natuurlijk weer eens te laat. Als ik ga zitten, blijk ik vol in de avondzon te zitten. Op een oude houten stoel die voor geen meter zit. Ik voel ergernis en hitte, maar probeer dat beide te negeren.
Lopende zaken
We hebben het gelijk gezel.nl. De eerste wijn wordt geschonken en een plankje vol met heerlijke kaasjes wordt ons voorgeschoteld. Er wordt van alles vertelt over de wijn en de kaas. Heel interessant, maar ik kan alleen maar denken dat ik het heet heb. Ik zie niet alleen de kaas lopen, maar voel ondertussen ook de zweetdruppels langs mijn benen in mijn schoenen lopen. Mijn kont zit inmiddels samen met mijn jurk vast geplakt aan de stoel. Opstaan is geen optie meer.
Terwijl wij zitten te snavelen vraagt mijn collega of het wel goed met mij gaat. Ze is half zo oud als ik, in de bloei van haar leven en geniet onbezorgd van de zwoele zomeravond. Ik zeg haar dat ik het een ‘beetje’ warm heb. Ondertussen wapper ik met mijn jurk rond mijn decollettette want inmiddels voel ik de zweetdruppels vanuit mijn nek tussen mijn borsten lopen. Na vijf minuten vraagt ze nog eens of ik wel oké ben. Ik geef eerlijk toe dat ik het nogal heet heb. Ze stelt voor te verkassen naar een plekje nog meer in de schaduw. Maar de gedachte dat ik hier midden op het terras op moet staan met mijn plakjurk en vermoedelijk een zeiknatte kont van die plakstoel besluit mij haar aanbod vluchtig weg te wuiven.
Zweetheet
Een tafel verder zie ik een dame op leeftijd met een waaier wapperen. Ik heb sterk de drang om het ding uit haar handen te rukken. Als mijn tafelgenote nogmaals vraagt of we zullen verkassen omdat het inmiddels overduidelijk is dat ik het zweetheet heb, kan het mij allemaal geen bal meer schelen. Plakjurk, zweetkont, natte boezem en mijn haren als natte slierten om mijn hoofd ten spijt. Ik verkas maar al te graag naar een andere tafel. Het is er gelukkig iets koeler en ik kom weer een beetje bij.
Hier, tijdens deze heerlijke avond op een loom terras in Amsterdam-Noord, spreek ik het voor het eerst uit. Het is niet meer misschien heb ik wel last van de overgang, maar het is nu daar. Ik zit in de overgang. The word is out, de aftakeling nabij…..
ENJOY! your Sunday
Beeld: Wiljo Meijnhout