Vervelende klusjes. Ik ben er een kei in om die te negeren, uit de weg te gaan of om het maar lang genoeg uit te stellen. Diep van binnen hoop ik dat ze dan vanzelf oplossen. Natuurlijk gebeurt dat nooit en moet ik uiteindelijk alle zeilen bijzetten om mij te behoeden voor heel vervelende consequenties van mijn uitstelgedrag.
Zo moet ik, net als de rest van Nederland, op tijd de belastingaangifte indienen. Mijn verstand zegt elk jaar: ‘doe het nu meteen, dan ben je er van af’. Vol goede moet begin ik dan en loop meteen al vast bij het inloggen met DigiD. Waarom weet ik niet, maar het lukt mij vrijwel nooit om in één keer in te loggen. Ik vraag een nieuwe DigiD aan en kan weer even op mijn lauweren rusten. Het duurt een paar dagen voordat ik die in huis heb. En dan ontvang ik de nieuwe inloggegevens en stel ik het elke keer weer uit tot morgen. Uiteindelijk ga ik er mee aan de slag en blijkt de DigiD code inmiddels verlopen. En zo loop ik steeds tegen mijn eigen uitstelgedrag aan.
Dat uitstelgedrag is er niet voor niets want uit die aangifte komt altijd een stortvloed aan blauwe enveloppen, ferme taal en angstaanjagende reprimandes waar ik helemaal niets van snap. ‘Leuker kunnen ze het niet maken, maar makkelijker ook niet’. En vervolgens blokkeer ik.
Belastingparadijs
Ik zou willen dat ik een buitenlandse multinational was of een Amerikaanse of Engelse bejaarde rockster, dan lieten zij mij gewoon lekker mijn gang gaan en is er geen blauwe belasting haan die ernaar kraait. Nederland is namelijk hét Belastingparadijs voor de rijken op aarde en een eldorado voor kapitalistische bedrijven. Eén belletje van de CEO naar Mark en de boel is beklonken. Ze krijgen een prachtige glimmende brievenbus in Nederland waar nooit en te nimmer een blauwe envelop doorheen zal glijden. Dat is de deal.
Blauwe enveloppen
Wekelijks glijdt er wel een dozijn blauwe enveloppen door mijn brievenbus. Van een kale kip denkt de belastingdienst nog iets te kunnen plukken. Elke keer weer, als ik zo’n blauwe brief in de klep zie hangen, breekt het angstzweet mij uit. Het ene moment durf ik ze niet open te maken en leg ik ze bibberend onderop de stapel oud papier. Het volgende moment geef ik mijzelf een schop onder de flinke billen en spreek mijzelf streng toe ze te openen en de inhoud onder ogen te zien.
In de wacht
Van de inhoud word ik niet veel wijzer en klim maar weer eens in de Belastingtelefoon. Vervolgens sta ik eindeloos in de wacht bij deze overheidsinstelling. Ondertussen heb ik de vaatwasser uitgeruimd én weer ingeruimd, de was opgehangen, het eten voor die avond voorbereid, een paar koppen thee gedronken en even zoveel keer het toilet bezocht. Als ik geluk heb en de verbinding wordt niet verbroken, dan krijg ik iemand aan de lijn. Als ik vraag naar de betreffende afdeling, moet ik eerst mijn hele doopzeel lichten, waarna de dame of heer in kwestie vervolgens zegt mij niet door te kunnen verbinden. Op die betreffende afdeling is het té druk om de telefoon aan te kunnen nemen.
Werken bij de Belastingdienst
Waarom het zo druk is op die afdeling? Omdat er zoveel misgaat bij de Belastingdienst? Of omdat er zoveel mensen met een veel te hoge gouden handdruk zijn weggegaan en de afdelingen nu onderbezet zijn? Probeer maar eens nieuw personeel te vinden dat bij de Belastingdienst wil werken.
De volgende dag probeer ik weer onze vrienden van de Belastingdienst te pakken te krijgen, de daaropvolgende dag en de dag erna. Echter zonder resultaat. Het huishouden is gedaan, alle plasjes gepleegd en mijn baas wordt er ook niet blij van dat ik elke keer minimaal een half uur bij de Belastingdienst in de wacht sta.
Geen gehoor
Ik maak mij nog eens kwaad naar een medewerker die het geen mallemoer kan schelen dat ik niemand te spreken krijg of dat ik in de problemen kom als ik de desbetreffende afdeling niet op tijd te pakken krijg. Nee, ik kan niet teruggebeld worden. Nee, ik kan niet mailen. En nee, een brief schrijven heeft ook niet veel zin want er is geen tijd om brieven te beantwoorden. En ja, ik moet het morgen gewoon weer proberen. De vriendelijke dame aan de telefoon snapt het probleem en geeft mij vervolgens een flink kluitje om het riet mee in te gaan.
Ik geef op en wacht maar weer op de volgende blauwe brief en uiteindelijk die van de koning. In naam der Koning! Want brieven sturen is iets waar de Belastingdienst wel heel goed in is.
Dit stukje begint een behoorlijk zuur zeik stuk te worden. Toch zijn er best nog een paar zielen die je graag helpen. Ik ben weleens terug gebeld door een vriendelijke heer, die rustig de tijd nam om alles uit te leggen, begrip had voor de situatie en aangaf welke stappen het beste genomen konden worden. Wat een verademing en wat werd alles duidelijk! Eindelijk iemand met verstand van zaken. Kon het maar zo zijn dat je een vaste contactpersoon had en niet door een stelletje ongeïnteresseerde zielen van het kastje naar de muur gestuurd wordt. Deze man heb ik daarna nooit meer gesproken of ook maar aan de lijn kunnen krijgen.
En nu is het weer hoog tijd om de aangifte te gaan. Voor 1 mei moeten we allemaal de aangifte gedaan hebben. Het overgrote deel van jullie heeft dat natuurlijk allang gedaan. Voor het selecte groepje uitstellers, zoals ik, is vandaag een mooie dag om er voor te gaan zitten.
Ik heb teveel spullen. Ben ik een hoarder?
Meer columns ontvangen van ENJOY!? Volg ENJOY! dan op Instagram, Facebook en/of Pinterest of abonneer je op de website van ENJOY! door je e-mailadres in te voeren in het balkje ‘Abonneer je’ aan de rechterkant van de website.
ENJOY! your Sunday
Beeld: Header Wiljo Meijnhout