Lastige ouders en pubers
Pubers. Ik denk dat het woord alleen al een hoop ouders tot wanhoop drijft. Dacht ik een paar jaar geleden nog dat het bij mij allemaal best mee zou vallen als een wanhopige vriendin haar gal spuwde over een drakerige puber, daar denk ik daar nu ineens heel anders over. Het is geen kattenpis (excusez le mot) om ineens de moeder van een puber te zijn. Dacht ik nog dat de peuterpuberteit heftig was. Dat was kinderspel bij de puberteit en denk ik daar inmiddels met weemoed aan terug.
Verschuiving
Hoewel ik nog aan de vooravond van het echte werk sta, drijven mijn schatjes mij nu al zo af en toe tot wanhoop. Er heeft dit weekend namelijk een verschuiving plaatsgevonden. Had ik eerst een pre-puber en een kleine man. Ik heb nu een volbloed damespuber en een heel moody pre-puber hoewel ik denk dat we dat pre bij hem gelijk wel weg kunnen laten. In wanhoop ben ik gelijk het internet opgedoken. Daar werd ik niet veel wijzer van, eerder wanhopiger. Ik heb draken in de dop in huis rondsluipen, die elk moment toe kunnen slaan als ik alle verhalen mag geloven.
Onderonsje
Tegen de, toen nog, kleine man zei ik al enige tijd hoofdschuddend dat zijn zus last had van haar frontaal kwab als er weer eens hysterisch rondgestapt werd en met deuren gesmeten. Samen hadden wij dan even een hilarisch onderonsje. Maar nu sta ik ineens alleen. Ik heb namelijk twee frontale kwabben rondlopen en ik kan melden dat ik daar zelf een behoorlijk punthoofd van krijgt.
Symptomen van een puber:
- Afstand nemen √
- Volledig zijn/haar eigen gang gaan √
- Vergeten alles √
- Zijn alles kwijt √
- De halve klas ongevraagd mee naar huis nemen √
- Stemmingswisselingen √
- Alles wat eetbaar is wordt naar binnen geschoven √
- Luiheid ten top √
- Vergroeid toetsenbord/afstandbediening/telefoon aan de onderarm √
- Ogen hemels wegdraaien en mama moet vooral normaal doen √
En dit is nog maar een een kleine greep uit de vele eigenschappen…….
Gelukkig vind ik soms een heel goede tip. Eén daarvan is dat je je puber vooral los moet laten. Was ik de afgelopen elf jaar druk bezig het kroost onder mijn vleugels te houden, nu moet ik nu als ouder ineens de boel de vrije loop laten. Voor deze ‘stomme’ ouder zou het ook een proces moeten zijn waar je in zou moeten kunnen groeien. Die tijd is je niet gegund. Dacht je een een schattig kuiken te hebben? Op een dag kan zomaar de bom inslaan en blijkt je een drakenbaby gebaard hebt.
Ouders zijn volgens de puber vet stom en moeten zich vooral nergens mee bemoeien, geen mening hebben, niets opruimen (lees zoekmaken), vooral zorgen dat de koelkast gevuld is (je wilt toch niet op je geweten hebben dat je kind verhongerd), normaal doen en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Wat ik mij geregeld afvraag? Is er misschien een opvanghuis voor ouders van pubers? Met wijn, een bank om zelf op te zitten of desgewenst te liggen, waar alles netjes blijft, je nek niet breekt over rondslingerende prullaria en voorraadkasten die gevuld blijven met lekkers zodat je zelf ook eens naar iets lekkers kunt grijpen. Wat een utopie is dat.