Bron
Lang leve de koning….
Onze koning…. Deze twee woorden staan al een hele tijd op mijn scherm maar eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik er van vind of wat ik erover zal gaan schrijven. Toch voel ik sterk de behoefte om dat wel te doen na het zien van het interview met “Willem-Alexander 50”. Het interview van Wilfried de Jong met de koning maakte indruk op mij en ik leerde onze koning beter kennen als mens.
Ontzettend geraakt werd ik door zijn emoties rondom het overlijden van zijn broer, zijn liefde voor Maxima en zijn dochters. Mooi om hém eens in de schijnwerpers te zien. Hij wordt normaal gesproken altijd door Maxima overschaduwd. Terecht overigens….
Een deel van het interview bekeek ik samen met de damespuber, die heftig mopperend regeerde op het stukje over de mobiele telefoons van de prinsesjes. En dat Willem-Alexander een groot deel van zijn jeugd geen televisie mocht kijken. Beláááachelijk vond zij dit. Ik probeerde nog een beetje te sprutteren dat ik er wel het nut van inzag, want dat al die schermen de jeugd van tegenwoordig (zeg ik dit echt?!) geheel afstompt.
En dat ze de oude mobieltjes van hun ouders kregen, was zo mogelijk nog belachelijker volgens de ogenrollende puberdame! De meisjes hebben ze in bruikleen waardoor hij en Maxima kunnen bepalen wanneer ze er op mogen. In de vakantie en ’s avonds gaan de mobieltjes uit. In bruikleen….. Waarom heb ik dat niet bedacht!! Gelukkig nuanceerde de koning deze uitspraak, dat dit theorie is en dat de werkelijkheid soms anders is. God zij dank….. Wij kampen allemaal met hetzelfde probleem 😉
Eerlijk gezegd ben ik niet zo koningsgezind. Ik ben niet tegen, ik ben niet voor. Het is zoals het is. En het koningshuis was voor mij alleen maar zichtbaar, als ze op Koninginnedag met de hele familie op het bordes stonden op Soestdijk. Dan zaten we met z’n allen voor de televisie om naar ‘ze’ te kijken. Ik praat dan over ‘heul’ lang geleden. Nu kan ik de jaarlijkse bezoeken van de Koninklijke familie meestal niet aanzien. Ik probeer altijd even te kijken naar wat Maxima en de andere prinsessen dragen maar zet al snel de televisie met kromme tenen uit. Nederland op z’n smalst.
En toch… zou ik ook niet zonder ons koningshuis willen. Zij geven Nederland de oranje kleur. In goede en slechte tijden. Op de momenten dat het nodig is, zijn zij aanwezig en tonen zij hun medeleven. En ook tijdens de hoogtepunten in hun leven mogen wij in hun geluk meedelen. Stel je eens voor als dat er niet meer zou zijn en wij het moeten doen met die stoffige types uit Den Haag?
En natuurlijk is Koningsdag (ik krijg ‘Koninginnedag’ maar moeilijk uit mijn systeem) een groot feest. Een feest zoals geen ander land dat heeft. Vrolijkheid, oranje vlaggetjes en andere oranje gekleurde gekkigheid, vrijmarkten, optredens en vooral heel veel feestgedruis.
Verder leeft het koningshuis voor mij niet en zijn zij meestal volstrekt onzichtbaar. En eigenlijk is dat precies zoals dat bij Nederland past. Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg. Het leven is als een tompouce op koningsdag!
Did you enjoyed your Kingsday?