Klein gebaar, groot plezier
Vorige week schreef ik dat je bij mij altijd kunt schuilen. Enige gevaar is, dat als je het slecht treft, je met een vogelverschrikker opgescheept zit. Niet alleen het gezin was blij dat ik mijn deur voor hen openzette, ik was ook heel blij. Het is zo fijn als je iets voor een ander kunt betekenen. En het levert je ook weer een goed verhaal op voor het persoonlijke stukje op zondag 😉
Een goed gesprek
Hierover had ik van de week een goed gesprek met een vriendin. We hadden het erover hoe blij je kunt worden van heel kleine dingen. Om te ontvangen én te geven. Zomaar eens een kaartje sturen, een maaltijd koken voor de buurvrouw die ziek is, de kat verzorgen als iemand met vakantie is etc. Ik sprak mijn wens uit dat ik zou willen dat we een beetje vriendelijker voor elkaar zouden zijn in de wereld en dat we wat meer oog hebben voor elkaar.
Tijdens ons gemijmer bleek dat wij daar best oog voor hebben. Hoewel ik, als ik voor mijzelf spreek, vind dat ik nog wel iets meer aandacht daaraan zou kunnen besteden. Gelukkig hebben wij mensen in onze directe omgeving waarvan wij een vriendelijk gebaar kunnen ontvangen én waarvoor we ook eens iets terug kunnen doen. Niet omdat het moet, maar omdat je dat fijn vindt. Hoe leuk is dat! En vooral, hoe gelukkig maakt het je.
Uit de oude doos
Toch waren we het er al snel over eens dat het buiten onze inner-circle behoorlijk te wensen overlaat met die vriendelijkheid. Een voorbeeld uit de oude doos. Het is alweer even geleden, maar sommige dingen blijven mij bij als de dag van gisteren.
Volle boodschappentassen
Ik had weer eens meer boodschappen meegenomen dan aanvankelijk de bedoeling was en ik was vergeten dat ik met de fiets gekomen was. Volle boodschappentassen aan je stuur hangen is vragen om moeilijkheden. Dus lazerde ik met fiets én tassen op de grond. De boodschappen rolden de weg op en glaswerk kletterde kapot.
Dorpsroddels
Naast mij stonden twee vrouwen, type kort pittig kapsel, druk de laatste dorpsroddels door te nemen en hadden totaal geen oog voor de rest van de wereld om hun heen. Ik viel zowat aan hun voeten en ze deden helemaal niets. Niet even vragen of het gaat of wat hulp bieden bij het overeind krabbelen.
Pissig
Ik scharrelde alle spullen bij elkaar, sjorde nijdig mijn fiets omhoog en kookte van woede. Niet eens door de val. Dat was gewoon een ongelooflijk onhandig actie van mijzelf. Ik was pissig dat die vrouwen helemaal niets deden. Niet op of omkeken en gewoon lekker door leuterde over de buurvrouw van vier huizen verder, daar de broer van en daar weer de vrouw van enz.
En bedankt
Toen ik eenmaal weer opgekrabbeld was en een nieuwe poging ondernam om met de hele santenkraam mijn weg te vervolgen, keek ik ze doordringend aan. Mijn dodelijke blik kwam niet aan. Ik kon het niet laten hun gesprek te verstoren door ze hartelijk te bedanken voor hun hulp. Ze keken mij en elkaar vragend aan en gingen zonder iets te zeggen gewoon verder met hun onzinnige gesprek.
Geef om elkaar.
Hoe fijn zou het geweest zijn als ze mij een helpende hand geboden hadden of in ieder geval voor de vorm gevraagd hadden of ik oké was. Dat is fijn voor mij en fijn voor hun. Dan hoeven ze het niet meer over dat suffe dorpse gewauwel te hebben. Dan kunnen ze het eindelijk eens hebben over de dingen die er echt toe doen. Een beetje geven om elkaar. Amen…..
Op zoek naar meer verhalen van ENJOY!?
♥ Schuilen bij een vogelverschrikker
♥ Dateleed: Say what??!!
♥ Moderne familie….
Meer columns ontvangen van ENJOY!? Volg ENJOY! dan op Twitter, Facebook en Pinterest of schrijf je in voor de nieuwsbrief van ENJOY!
ENJOY! your Sunday
Foto header: ©Meijnhout Fotografie