Introvert, extravert of ambivert?
Intens gelukkig kan ik worden van een zondag wanneer je wakker wordt en je de regen tegen de ramen hoort kletteren. Of dat het stormt, sneeuwt of gewoon de hele dag miezert. Zo’n dag dat je ongeoorloofd lekker binnen kunt blijven hangen in je jachtpak. Haren in een knot en blote billen gezicht. Het kan want je hoeft de deur niet uit en je hoeft ook niet bang te zijn, dat er een levende ziel dit weer trotseert, om bij je aan te komen waaien. Zo’n dag dat je zo lang in bed blijft liggen als je wilt en als je al uit bed gaat dat alleen maar is om thee te zetten en iets lekkers voor jezelf te maken. Beetje Netflixen, tijdschriften doorbladeren of gewoon helemaal niets doen en al nippend aan de thee een beetje glazig voor je uitkijken. Het voordeel van pubers is, dat ook zij gek zijn op zo min mogelijk doen, dus mijn verplichtingen als moeder kan ik dan met een gerust hart loslaten.
Introvert?
Dit schrijvend besef ik mij ineens dat ik misschien toch introverter ben dan ik zelf had gedacht. Hoewel ik gek ben op de lieve mensen om mij heen ben ik toch ook heel graag alleen. We leven in een extraverte wereld met de verwachting dat je altijd maar ‘aan’ staat en alles maar ‘gezellig’ moet vinden. Nu ik ouder ben merk ik dat ik mij steeds meer onttrek van hoe het ‘heurt’ of wat sociaal wenselijk is. Toch zit ik nog vaak in een impasse dat ik aan de ene kant iets heel graag wil en bang ben dat ik spijt krijg of iets mis, maar diep in mijn hart eigenlijk gewoon het liefst lekker thuis blijf. Als zo’n afspraak op het laatste moment door iemand afgezegd wordt voelt het als een geschenk.
Grote groepen
Denk nu niet dat ik niet van gezelligheid hou. Wie mij beter kent snapt dat ENJOY! The Good Life mijn middle name is. Ik kan enorm genieten van de mensen in mijn ‘inner circle’. En als ik in de juiste flow ben kan ik best heel ‘outgoing’ overkomen. Maar toch is dat niet altijd zo. Ik ben toch iets kieskeuriger met wie, wat en waar. Dat heeft niets met de ander te maken maar vooral met mij. Ik denk dat veel mensen die mij goed kennen dit niet zullen herkennen want ik babbel makkelijk en op z’n tijd best veel. Stap best op mensen af, maak zo hier en daar een praatje en ga naar events waar ik niemand ken. Maar heel vaak voel ik mij doodongelukkig. Zeker als ik mij in grote groepen mensen begeef of als ik helemaal niemand ken.
Comfort zone
Steeds vaker vraag ik mij af waarom ik dat dan ook nog doe. Ik probeer dicht bij mezelf te blijven en steeds minder dingen te doen waar ik niet blij van word. Maar de omgeving begrijpt dat vaak niet omdat zij een heel ander beeld van je hebben. En dus sleep ik mijzelf zo af en toe toch naar de gevoelsmatige guillotine. Al was het alleen maar om af en toe uit mijn comfort zone te zijn en als blogger is het ook niet handig als ik helemaal nergens meer mijn gezicht laat zien. Maar veel blijer zou je mij maken met een één op één contact of om in een klein gezelschap te vertoeven.
Ongezelligerd
Als ik op zo’n event om mij heen kijk benijd ik ze soms wel. Die, vooral jonge vrouwen, die om zich heen strooien met ‘hé darling’, ‘hé mop’ en voor wie alles supermooi, supercute en ‘superdesuper’ is. Ik besterf het zowat in zo’n situatie en vraag mij alleen maar af wanneer ik weg kan zonder dat ik de eerste ongezelligerd ben die het feestgedruis verlaat. En als ik dan buiten sta dan wil ik het wel uitschreeuwen van geluk dat ik er weer vanaf ben en ik weer naar mijn eigen wereld kan.
Waar ik wel gelukkig van word is met een tafel vol mensen, die mij heel dierbaar zijn, tijd door brengen. Samen eten, drinken, praten en genieten. Of zomaar een mooi gesprek dat je per ongeluk hebt met iemand in het openbaar vervoer, tijdens het wachten in de rij voor de toiletten in de bioscoop of met je fysiotherapeut tijdens een behandeling. Met een vriendin iets leuks ondernemen of met de pubers lekker lang natafelen na het zondagse ontbijt.
Afspreken?
Verwacht van mij niet dat ik de polonaise ga inzetten op een feest. Sterker nog. Ik ben de eerste die naar het toilet vlucht om te voorkomen dat ik tussen het stelletje feestbeesten getrokken wordt. Ook ben ik die schijnbaar saaie moeder op het schoolplein of langs de lijn, die zich een beetje afzondert maar onderwijl intens geniet en zielsgelukkig is dat zij niet hoeft mee te kronkelen in het roddelcircuit. En als je mij vraagt om een keertje af te spreken kan het twee kanten op. Of ik prik enthousiast een datum óf ik moet nog even kijken of ik wel kan.
Niet introvert, niet extravert maar….
Om te zijn wie ik ben heeft zo zijn mooie maar ook zijn lastige kanten. Ik begrijp soms zelf niet waarom ik het ene moment zo spontaan kan zijn en het andere moment zo in mijzelf gekeerd. Gelukkig ga ik er zelf niet onder gebukt en de mensen om mij heen weten inmiddels wel hoe ik in elkaar steek. Althans dat hoop ik dan maar. En lang leve het internet want nu weet ik, dat ik niet introvert, niet extravert maar ambivert ben. Wat betekent dat ik tussen die twee inval. Hè gelukkig…. kunnen we er toch weer een stickertje op plakken 😉
Heel benieuwd ben ik of jij jezelf herkent in de eigenschappen hierboven of juist helemaal niet. En weet jij of je introvert, extravert of een beetje van beide bent?
Op zoek naar meer verhalen van ENJOY!?
Meer columns ontvangen van ENJOY!? Volg ENJOY! dan op Twitter, Facebook en Pinterest of schrijf je in voor de nieuwsbrief van ENJOY!
ENJOY! your Sunday.
Picture header @Meijnhout Fotografie