Het is weer tijd voor de zomerblues….
Het is weer zover. De pubers zijn met vakantie. Het is al even geleden dat ze er allebei niet waren en ik helemaal ‘me, myself en I’ was. Ze waren nog geen kwartier vertrokken toen ik er al geen zak meer aan vond. Het is nooit leuk als de kinderen er voor langere tijd niet zijn. Toen ze klein waren vond ik het soms eigenlijk wel even lekker als ze wieberen waren. Even helemaal niets.
Pubers
Nu het echter pubers zijn, mis ik ze als een dolle. Ik zit altijd te mopperen op ze en roep dan dat ik niet kan wachten tot ze de deur uit zijn, maar ik weet nu dat het ‘lege-nest-syndroom’ nog een dingetje gaat worden. Het is zó stil in huis. En waar ik normaal altijd wel door het huis dreutel omdat pubers nu eenmaal een spoor van vuile was, lege verpakkingen, serviesgoed, tassen, schoenen en prullaria achterlaten. Kijk ik nu om mij heen en blijft alles op zijn plek. Dat is heerlijk voor de eerste paar uur, maar daarna begint het bloedsaai te worden dat alles spik en span blijft.
Ongeregelde bende
Met zijn drieën zijn wij een heerlijk ongeregeld zootje. Er worden verhitte discussies gevoerd waarbij wij het geen van allen een probleem vinden om dan even heerlijk ons stem te verheffen. Nou ja, wij vinden het van elkaar heel vervelend, maar proberen elkaar dan nog even te overschreeuwen wat uiteindelijk uitmond in een ordinair gekrijs. Het is niet ‘zoals het heurt’ maar het gebeurt en stiekem is dat nog lekker ook.
Zo hard als wij kunnen schreeuwen, zo hard kunnen wij samen zingen en dan vooral heerlijk foute nummers. Dat omlijsten wij met spastische bewegingen, dat op dansen moet lijken. De jongenspuber neemt dit meestal hoofdschuddend waar, maar de laatste tijd doet hij ook regelmatig een aria mee. Met zijn zware bas stem heb ik af en toe medelijden met onze buurman, die al die emotionele uitspattingen niet kan ontgaan.
Lach en traan
Oh boy, en we zijn zo grappig met zijn drietjes. We kunnen namelijk ook onbedaarlijke lachstuipen hebben. Vooral de damespuber en ik. Als wij elkaar dan aankijken lopen de tranen over onze wangen. En ook huilen kunnen wij als de beste. Ik begin al te janken als je met je vingers knipt. Laatst zag ik een filmpje van een eend die heerlijk tevreden ronddobberde in een vijver. Het volgende moment werd hij in één hap opgegeten door een krokodil. Ik ben een dag van slag geweest en had geen tranen meer over.
Tot grote hilariteit van de pubers, die altijd met dit soort filmpjes komen. Af en toe kijken wij met z’n drietjes de filmpjes van het Insta account van Bas Smit. Steevast liggen we in een stuip van het lachen, maar vaak ook vind ik het te heftig en lachen ze om mij omdat ik verschrikt met mijn handen voor mijn ogen zit. En ik durf het bijna niet te zeggen. Ik mis zelfs de wanstaltige harde boeren die ze zo af en toe door het huis laten galmen. Ik haat het als ze dat doen. Nu zou ik een moord doen voor een klein burbje van hun.
Troosteloos
Goed, dat is de troosteloze situatie waarin ik nu verkeer. Nog troostelozer is het, dat ik blijkbaar geen leven heb zonder mijn kuikens. Dus hup, hup…. geef ik mijzelf een schop onder de stevige bips. Ik ben een lekker bonen prutje aan het maken voor mezelf, heb een een flink glas rood ingeschonken en oude nummers van Marco opgezet die ik woord voor woord mee kan galmen. Beetje dansmoves erbij. Oké, lang zo leuk niet als met z’n drietjes, maar deze solo act is best oké.
Zit je net lekker in het nummer gaat de telefoon. Daar zijn ze weer, de pubers. Om de haverklap video bellen ze en zie ik die guitige, pretgezichten. Vanochtend was het bij hun nog midden in de nacht en konden ze niet meer slapen. Wat doe je dan? Dan bel je je moeder. Ze waren bij elkaar in bed gekropen en het was weer dikke pret.
Nu storen zij mij eigenlijk in mijn culinaire, drank, swing en zing proces. Ze haken gelijk aan. Ondertussen krijg ik een videotour door de prachtige villa met zwembad en uitzicht op zee, in het tropische oord waar ze de komende weken verblijven. Wat een bofkonten zijn het toch! Die vermaken zich wel.
Swipen maar
Daar zit ik dan. Bord op schoot, nog maar een glas rood, benen op tafel voor de beeldbuis. De ultieme verpieter pose. Zelfs de humeurige, witte kater kijkt mij gedurende dag geregeld meewarig aan. Dit moet anders. Ik gooi er een appje uit voor een gezellige lunch met vrienden. Daarna besluit ik Tinder maar weer eens te activeren. Hoewel het, het laatste is waar ik zin in heb, brengt het swipen altijd weer een hoop vertier en hilariteit. Ik zie collega’s voorbij komen, vaders van vriendjes en vriendinnetjes van de kinderen, mannen met zonnebril op zoek naar een avontuurtje, oude dates. Allemaal een flink stukje ouder geworden, net als ik.
Ik stuur wat hartjes hier en daar en zelfs één naar een hele, grote, donkere man. Gewoon omdat het kan. Na een paar uur heb ik de nodige matches, maar nog steeds geen contact. Niet zo gek, als zowel de uitverkoren heren, als ik niets doe. Dan gebeurt er natuurlijk bar weinig. De enige die wel gelijk in de pen is geklommen is de grote, donkere meneer. Ik durf het bericht nog niet zo goed te openen. Wat heb ik nu weer gedaan…..
Op zoek naar meer verhalen van ENJOY!?
Meer columns ontvangen van ENJOY!? Volg ENJOY! dan op Twitter, Facebook en Pinterest of abonneer je op de website van ENJOY! door je e-mailadres in te voeren in het balkje ‘Abonneer je’ aan de rechterkant van de website.
ENJOY! your Sunday
Beeld: Meijnhout Fotografie