Al ruim elf jaar lang reed ik in mijn azuurblauwe bolide met glimmende zilveren ster op de voorklep. Vandaag hebben hij en ik afscheid van elkaar genomen.
Afgelopen zaterdag viel het doek voor mijn blauwe ijzeren ros. Hij en ik hadden geen toekomst meer samen. Dat het nu echt over was kwam als donderslag bij heldere hemel. De laatste jaren kreeg je elke keer weer een beetje reservetijd en dan tuften we weer even vrolijk verder. Maar nu is het klaar. Het gaat niet meer tussen ons…. Je bent te oud en te kostbaar geworden.
Ik heb je vandaag achtergelaten in de stromende regen tussen allemaal hippe Italiaanse modelletjes in de pastelkleurtjes van nu. En ondanks dat de hemel naar beneden kwam stond je er nog parmantig tussen. Ferm, krachtig en trots.
En ik ga nu verder in een somber gekleurd, fanatiek klein Italiaans karretje. Ik ben er heel blij mee maar hij en ik moeten nog aan elkaar wennen. Dat zal snel gebeuren want zonder morren vreet hij nu al het asfalt onder mij vandaan. Als vanzelfsprekend zal hij er voor mij zijn maar toch….. Dag mooie blauwe vriend…..