Dé nachtmerrie van de jongenspuber: met zijn moeder naar een open dag
Alle clichés over kinderen zijn waar. Geniet ervan zolang ze klein zijn want voor je het weet zijn ze groot. En hoe groot! Mijn jongste torent boven mij uit. Hoewel ik ook niet klein van stuk ben, voel ik mij steeds meer een dwerg. Elke dag lijkt hij weer gegroeid te zijn. En niet alleen zijn lengte groeit, ook zijn ego neemt behoorlijke vormen aan.
Huishouden van Jan Steen
Alles met elkaar huist er ineens heel veel mens in ons kleine stulpje. Soms heb ik echt het gevoel dat we uit ons voegen barsten. Er is veel van ons. Allemaal zijn we zeer uitgesproken, luid en aanwezig. Niet publiekelijk, maar wel binnenhuis. Ik heb soms echt medelijden met onze buurman. Vrijwel dagelijks probeer ik het grut tot rust te manen, maar zelf geef ik niet het beste voorbeeld. De jongenspuber zegt dan niet vaak iets, maar als hij iets te zeggen heeft is het niet te missen. Hij heeft een stem van een zware bariton gekregen. Het huisorkest is momenteel twee piepstemmen en een zware bas. Toch is hier vaak een gezellige boel en het huishouden van Jan Steen zou er jaloers op zijn.
Jongenspuber
Om bij de jongenspuber terug te komen, laat het ook nog eens een flink spoor achter zich na van kleding, vuile was, schoolboeken, ‘oortjes’, opladers en serviesgoed. Hij heeft namelijk de hele dag honger en het eten is niet aan te slepen. Altijd was het ‘not done’ om eten mee te nemen naar de slaapkamers. Ik heb het opgegeven want dat hield in dat ik de hele dag alleen maar discussies aan het voeren was. Hij wil het liefst alleen nog maar vertoeven in zijn eigen territorium. En als een wild dier sleept hij zijn voedsel het hol in.
Als ik misgrijp in de servieskast, waag ik mij in zijn reservaat en verzamel ik al het servies met aangekoekte etensresten. Geef ik hem weer eens een preek, dat ik er niet op zit te wachten, om ook nog een muizenfamilie in huis te nemen. Het is tegen dovemansoren. Ik kan hem niet meer bereiken en ik ben zijn grootste nachtmerrie geworden. En hij de mijne. Ooit dacht ik dat ik het wel anders zou doen met mijn jongenspuber. Dat is jammerlijk mislukt. Het blijkt dat die slungel van mij hetzelfde is als alle andere puberjongens. Op zich ook wel weer rustig want soms vergeet ik gewoon dat hij er ook nog is.
Open dag
Gisteren ging ik met hem naar de open dag van de Hogeschool van Amsterdam. Hij doet dit jaar examen en weet eigenlijk al precies wat hij wil gaan doen in de toekomst. Hij wil architect worden en daarvoor moet hij eerst het HBO doen. Eerder was hij al met zijn vader naar de open dag geweest en eigenlijk had hij totaal geen zin om nu, ruim een halfjaar later nog een keer te gaan. En al helemaal niet met zijn moeder.
Het leek mij een goed idee dat ik interesse toonde in zijn vervolg studie. Voor hem hoefde dat helemaal niet en dus sjokte hij met grote tegenzin naast mij richting de ingang van het enorme gebouw. Voordat wij naar binnen gingen hield hij mij nog even staande. Hij sprak mij streng toe. Als ik het maar niet waagde om allerlei vragen te gaan stellen, hem op andere gedachten te proberen te brengen en of ik een keer normaal zou willen doen. Anders zou hij het pand weer verlaten. Ik schoot in een nerveuze lachstuip en zei dat, dat een enorme uitdaging zou gaan worden. Zuchtend ging hij naast mij door de draaideur naar binnen.
Presentatie
Linea recta togen wij naar de presentatie van Built Invironment. Waarom is alles in het engels?! Vroeger heette dit toch gewoon bouwkunde? Voorzichtig probeerde ik nog of hij niet even wilde rondkijken bij andere studierichtingen. Hij nam mij bij de arm en sleepte mij, licht tegenspartelend, mee naar de collegezaal. Daar liet hij zich onderuitzakken in de collegebank en zat zijn tijd uit. Als ik om mij heen keek zaten daar voornamelijk toekomstige studenten van hetzelfde soort. Ze hingen een beetje onderuit en de meeste, voornamelijk vaders die mee waren, bladerden driftig in de informatiefolders.
Naast mij gaat een puisterige slungel zitten, met een even puisterige slungelige vriend. Beide duidelijk niet geïnteresseerd en wat ongemakkelijk schuif ik heen en weer op mijn stoel. De deuren van de collegezaal gaan dicht en de presentatie begint. Na een klein kwartier snak ik naar frisse lucht. De ruimte vult zich met de penetrante lucht van zweetvoeten, stinkende menselijke uitlaatgassen en hier en daar zie ik van alles uit neuzen gehengeld worden. En de enige die oprecht geïnteresseerd zijn, zijn de ouders. Er worden geen vragen gesteld. Wij ouders zijn allemaal goed geïnstrueerd door onze pubers.
Studie markt
Na afloop gaan we nog even naar de studie markt. Ik stel toch, tegen beter weten in, een paar vragen aan docenten. Mijn puber naast mij is totaal niet geïnteresseerd en kijkt ondertussen naar een bewegend beeld een paar meter verderop. Ik geneer mij enorm en besluit de handdoek in de ring te gooien. Het zal allemaal wel. We gaan wat eten. Tijdens het eten is zijn aandacht bij het karig aanwezige andere geslacht. Ik voel plaatsvervangende schaamte als ik een vader mij en die slungel van mij, vernietigend aankijkt omdat er zo ongegeneerd gekeken wordt naar zijn oogappeltje.
Loslaten
Als de honger weer gestild is, weet ik hem toch nog even mee te krijgen naar de studie product ontwerpen. Dat vind hij maar een hoop gepriegel en gedoe. Hij wil groots ontwerpen en wil nog maar één ding; ogenblikkelijk naar huis! Voor ons allebei lijkt mij dat een geweldig idee. We gaan weer op huis aan. Hij verdwijnt weer in zijn hol en ik kijk de folder nog eens door en gooi die vervolgens in de vuilnisbak. Eerst maar eens afwachten of hij zijn examen haalt, anders gaan wij volgend jaar gezellig weer naar de open dag. Mocht het wonder geschieden dat hij slaagt, dan ben ik er zeker van dat hij in Amsterdam helemaal op zijn plek zal zijn. Het loslaten gaat mij steeds beter af.
Op zoek naar meer verhalen van ENJOY!?
Meer columns ontvangen van ENJOY!? Volg ENJOY! dan op Twitter, Facebook en Pinterest of abonneer je op de website van ENJOY! door je e-mailadres in te voeren in het balkje ‘Abonneer je’ aan de rechterkant van de website.
ENJOY! your Sunday
Beeld: Meijnhout Fotografie