De Blue Zone kwam toch nog op mijn pad
Afgelopen week lag ik in het ziekenhuis. Ik moest weer geopereerd worden aan mijn enkel. Dat lijkt allemaal goed te zijn gegaan en tijd zal leren hoe het geneest. Na de operatie en verblijf op de uitslaapkamer mocht ik naar zaal. Gelukkig dit keer geen kamer delen met 3 kerels. Die overdag wel gezellig zijn, maar ’s nachts fijn met z’n drieën een heel oerwoud omzagen. Met hier en daar een flinke scheet en een ferme boer. Zonder gêne piesen ze in een plasfles die ze triomfantelijk op hun nachtkastje zetten. Ook met de grote boodschap hebben ze geen moeite. Ze draaien een dikke drol en een vette scheet als toetje op de po. Echt een drama om daar als enige vrouw tussen te liggen. Ik snap sowieso niet welke halve zool bedacht heeft om mannen en vrouwen op één kamer te leggen.
Kamergenote
Maar deze keer deelde ik de kamer met een oude dame. Het leek mij niet al te best met haar te gaan. Ze zag er een beetje verfrommeld uit. Aan het voeteneind zat haar dochter. Ze maakte mij duidelijk dat haar moeder stokdoof was. Als zij niet meteen reageerde dan hoorde ze mij gewoon niet. Handig om te weten. Maar eerlijk gezegd had ik even geen enkele behoefte om ook maar iets te zeggen.
Speciale behandeling
Wel merkte ik dat deze dame heel speciaal behandeld werd. Met heel veel liefde, geduld en buitengewoon goede zorg. Dat is best uitzonderlijk in het ziekenhuis want verpleegsters zijn over het algemeen een stel zure kattenkoppen. Uitzonderingen daar gelaten. Eén van die uitzonderlijk aardige verpleegsters vertelde mij dat de dame die naast mij lag de respectabele leeftijd van 105 jaar had. Zo’n leeftijd dwingt een fabuleuze verzorging af. En terecht!
Blue Zones
Hoe bijzonder dat uitgerekend ik naast zo’n grande dame kom te liggen. Mijn hele ‘enkel avontuur’ heb ik te danken aan mijn bezoek in mei aan Ikaria in Griekenland. Op dit eiland, dat behoort tot één van de vijf Blue Zones, wonen bovengemiddeld veel 100-jarigen die ook nog eens heel vitaal zijn en in goede gezondheid. Hier zou ik gaan onderzoeken hoe de inwoners van Ikaria zo oud worden. Helaas heb ik daar de kans niet voor gekregen want ik brak binnen 24-uur na aankomst mijn enkel en werd na een paar dagen afgevoerd naar Athene.
Is dit een teken dat uitgerekend ik naast deze dame kom te liggen? Een tegemoetkoming voor al het afzien op Ikaria en de maanden erna? Zou ik dan nu toch nog in contact komen met een 100-jarige en erachter komen wat de geheimen zijn van zo oud worden?
Het geheim
De volgende ochtend lukte het mij om met haar in contact te komen. Hoewel ze er kwetsbaar uitziet in het ziekenhuisbed is deze dame nog heel helder in de bovenkamer. Ze zit nog ondeugend te giechelen, maakte gevatte opmerkingen en is zeker niet wereldvreemd. Het is een druk komen en gaan in onze kamer en iedereen stelt dezelfde vraag. Wat haar geheim is om zo oud te worden. Ze lacht een beetje om deze vraag, die ze al ontelbaar keren gehoord heeft.
We raken in gesprek en ze begint wat te vertellen over haar leven. Ze heeft altijd gewoond in een huis met een grote tuin. De voortuin was de bloementuin en de achtertuin een grote groentetuin. Hierin was zij altijd aan het werk. Tot ze 102 was heeft ze altijd zelfstandig gewoond. Dagelijks was zij in de tuin te vinden. Check! Daar is de eerste. Dagelijks natuurlijk bewegen en een reden hebben om op te staan. Ze aten groenten en fruit uit eigen tuin. Check! Eten uit eigen moestuin.
De band met haar enige dochter is heel close. Ze zien elkaar dagelijks en wonen dicht bij elkaar. Check! Nauwe familiebanden. Op zaterdag zijn ze altijd bij elkaar en drinken ze een borrel. Check! Matig drinken boven niet-drinken. Liefst dagelijks 1 glas stevige rode wijn en er vooral van genieten. Twee wereldoorlogen heeft ze meegemaakt en andere nare dingen, maar altijd herpakte zij zich en vond weer het positieve in het leven. Check! Positief denken. En vooral genieten van het leven.
De zuster komt weer binnen voor de controles en een rustig gesprek komt er niet meer van. Later die middag mag ik naar huis. Wat graag had ik met deze vrouw nog uren willen praten. Maar tijdens ons korte samenzijn heb ik al veel van haar geleerd en kreeg ik veel bevestigd. Hoe fantastisch is het als je zo 105 mag worden. Geen Grieks eiland maar een toevallige samenzijn in een ongezellige ziekenhuis kamer in Alkmaar. Wat een bijzondere ontmoeting. Toeval? Toeval bestaat niet….
Op zoek naar meer verhalen van ENJOY!?
♥ Waar zijn de kilo’s gebleven
Meer columns ontvangen van ENJOY!? Volg ENJOY! dan op Twitter, Facebook en Pinterest of schrijf je in voor de nieuwsbrief van ENJOY!
ENJOY! your Sunday.
Picture header @Meijnhout Fotografie