Dateleed: Help, mijn vel laat los….
Gisteravond gooide ik Tinder weer eens open. Voegde een paar verse foto’s toe, de tekst een beetje updaten en vort met de geit. Binnen tien minuten naar links swipen, wist ik weer waarom ik toch eigenlijk een pesthekel heb aan Tinder. Dat ligt niet zo zeer aan de mannen. Nou ja, waarom sommige mannen met getuite lipjes, een kwijlende bullterriër of een enorme gevangen karper op de foto staan, is mij een compleet raadsel. Welke vrouw zit daar op te wachten! Ik denk dat ik gewoon niet zo in de mood ben voor dit medium.
Nummertjes trekken
Het is snel, als je een match hebt moet je een nummertje trekken en afwachten tot meneer zijn hele match verzameling afgewerkt heeft. Als jouw nummertje dan eindelijk aan de beurt is, heb je kans dat je nog voordat je gaat daten, alweer in de wachtkamer geparkeerd wordt omdat één van je voorgangsters toch nog wel zin heeft in een date. Het staat mij echt tegen. Ik wil gewoon een gezellige avond en na een paar keer afspreken eens rustig zien wat er van komt. Niet nog voor het tweede drankje al moeten weten of ik met meneer het bed ga delen, bij hem intrek of in het huwelijksbootje stap.
Uit de oude doos
Ik sluit de app en denk terug aan de tijd dat ik nog wel als een malle aan het daten was. Een heel dik boek zou ik erover kunnen schrijven. Met voornamelijk leuke en soms hilarische verhalen. Zoals die keer dat ik een date had met een charmante meneer in een leuk Noord-Hollands dorp aan zee. Ik was alleen even vergeten dat ik die dag een plekje weg moest laten halen op mijn kaaklijn. Het plekje werd niet weggehaald, maar bevroren. Beter, daar zag je dan helemaal niets van.
Plekje
Gedurende de dag begon het aangetipte plekje op te zwellen. Eerst ter grootte van een speldenkop, maar al heel snel was het een enorme paddestoel die angstaanjagend en vooral heel onsmakelijk aan de zijkant van mijn gezicht bungelde. En in plaats dat ik dan gelijk mijn date ging afblazen, besloot ik het maar even af te wachten. Wie weet werd het wel minder. Een uur voordat ik op de afgesproken plaats moest zijn, zag het er nog altijd niet uit. Het was niet nog groter geworden, maar wat er zat was verre van aantrekkelijk. Zoiets als, paddestoel waar ga je met die vrouw heen.
Niets aan de hand
In paniek bedacht ik wat ik eraan kon doen. Foundation gaat hier geen redding zijn. Een afzegger ben ik niet, dus dat is ook geen optie. Een pleister erover en gewoon eerlijk zijn. Maar een pleister over een paddestoel plakken, wat er dan ook nog een beetje uitziet, is ook nog een uitdaging. Uiteindelijk zat het ding. Met in het midden een enorme hobbel. Ik besloot om net te doen of er niets aan de hand was. Gewoonste zaak van de wereld.
Picture perfect
Toen ik het etablissement binnenkwam, dat ik gelukkig kende op mijn duimpje. Zat daar een boomlange man aan de bar, die mij enthousiast tegemoet kwam. Ter plekke had ik spijt dat ik gegaan was en had ik door de grond willen zakken. Wat was hij leuk! Meestal vallen dates tegen en ga ik voor de gezellige avond. Dat was deze avond ook de gedachte. Destijds was ik nog van mening dat thuiszitten op vrijdag- en zaterdagavond voor losers was.
Maar deze meneer was heul erg leuk. Helemaal niet mijn type, maar een vrolijke uitstraling, goede kop en wat eronder zat mocht er ook wezen, strak in de kleding want hij kwam van kantoor, heel verzorgd, spontaan en toch geen praatjesmaker, in de ogen kijker, geïnteresseerd en duidelijk gecharmeerd. Picture perfect.
Het liefst was ik de tent uitgerend want nu had ik een perfecte date, liep ik met een eng gezwel en voelde ik mij toch niet zo zelfverzekerd als normaal. Toch besloot ik te doen wat ik altijd doe. Schouders eronder en gaan. Het beste er van maken. Wegrennen is ook geen optie. We raakten in geanimeerd gesprek. Het klikte als een malle. Hoewel hij toch wel gedacht moest hebben, die vrouw heeft een rare tik want ze trek met haar gezicht naar links. Dit om te voorkomen dat de pleister heel erg opviel. Gek genoeg, geen woord over de pleister van zijn kant.
Goede leven en de liefde
Op den duur was ik de pleister vergeten en kletsten we er op los, keken diep in de poppetjes van elkaars ogen en pakte hij af en toe mijn handen. We proosten diverse keren op het goede leven en de liefde. En mede door het indalen van de alcohol, vergat ik de pleister. Je kunt je voorstellen dat het warm wordt als de hormonen op volle toeren draaien en dat een pleister dan een eigen leven gaat leiden.
Op den duur voelde ik wel dat hij een beetje los begon te zitten, deed maar mijn hand onder mijn kin en plaatste mijn hoofd verleidelijk schuin erop. Elleboog op tafel en vooral doen of er niets aan de hand is. Ondertussen ratelde mijn gedachten. Als ik los zou laten viel de pleister misschien wel onsmakelijk op tafel. Dit beloofde een date te worden met een vlammend afscheid, maar hoe doe je dat een beetje verleidelijk met een pleister bungelend aan je gezicht. Het zweet brak mij uit en dat deed de situatie geen goed.
Alcohol
De alcohol deed zijn werk, ik ontspande en liet alle gedachte los. Zo ook mijn hand onder mijn kin. We lachten, dronken, kletsten en sjansten. En ineens kreeg ik het Spaans benauwd omdat ik mij ineens weer bewust werd van de pleister. Die was aan een kant los gegaan en bungelde als een grote geitensik aan de zijkant van mijn gezicht. In totale paniek probeer ik hem nog ongezien vast te plakken. Maar die had geen houvast meer op mijn oververhitte hoofd. Ik besloot maar in een hysterische lachbui te raken en eerlijk te zijn. De situatie was weer eens compleet bizar. En dat meneer niets opgevallen was, was op zijn zachts gezegd vreemd.
Niets aan de hand
Ik vertelde hem in geuren en kleuren wat er was gebeurd. Hield mijn hand op de pleister want nu hij het wist ging hij natuurlijk op die paddestoel letten. En ik had geen reservepleister mee. Het was een hele toestand. De magie van de avond was verdwenen en bij mij speelde maar één gedachte. Waarom was hem niets opgevallen en had hij niets gevraagd over die pleister of wat er aan de hand was. En even gezegd dat het ding loshing. Da’s gek.
Gekscherend vroeg ik hem of hij niet even voorzichtig had kunnen zeggen dat er iets loshing aan de zijkant van mijn gezicht of kunnen vragen wat ik had. Zijn antwoord was heel droog…. “Oh, dat was mij helemaal niet opgevallen! Ik zag wel ineens dat er iets loshing, maar dacht die vrouw haar vel laat langzaam los”. Oké, tijd om op huis aan te gaan. Alleen!
ENJOY! The Good Life
Beeld: Wiljo Meijnhout