Zure zorg
Ken je dat?
- Dat je op maandagochtend de dokter belt en dan zo’n pinnige doktersassistente aan de telefoon krijgt, die je al zuchtend en chagrijnig te woord staat. Bij mijn dokter maakt het trouwens niet uit welke dag het is want één van de assistentes is nooit te pruimen, maar dat is een ander verhaal.
- Dat je de trombosedienst belt om een afspraak te maken of ze langs kunnen komen om te prikken en de narrige dame vraagt of het écht wel noodzakelijk is dat ze langskomen. Dûh… waarom denk je dan dat ik het vraag. Ik mag dan wel geen ouwe tak van negentig zijn maar ik kan niet lopen!
- Dat je het ziekenhuis belt om de uitslag van de bloeduitslagen te vragen en maar moet hopen of ze de telefoon opnemen. Of dat je zo’n zuur type aan de telefoon krijgt die je van het kastje naar de muur stuurt. Je na driekwartier ophangt en nog geen idee hebt waar je aan toe bent.
En hoe verbaasd je bent:
- Als je de apotheek belt en een zonnig dame aan de lijn krijgt. Die met je meedenkt hoe het voor jou het handigste is. Zij: De medicijnen brengen wij wel even langs. Ik: Is dat niet teveel moeite? Zij: Nee natuurlijk niet! U bent patiënt. U mag zeggen hoe het voor u het prettigst is. Huh?….
- Als je een privé kliniek belt en ineens een heel vriendelijke dame aan te telefoon krijgt die binnen no time een afspraak regelt en je sterkte en een prettige dag wenst.
- Je een heel lieve of vrolijke verpleegster aan je bed krijgt die even een praatje maakt, vraagt of je iets nodig hebt of even je kussen opschud.
Geen pretje
Het zijn maar een paar voorbeelden die mij opvallen in de zorg. Ik snap best dat het een lastig en zwaar beroep is en dat het door de regelgeving en de overvloedige hoeveelheid aan managers niet altijd een pretje is om een baan te hebben in de zorg. Maar als je, je baan dan zo vervelend vindt ga dan in vredesnaam iets anders doen en vier je frustraties niet bot op de patiënten die ‘aan den goden’ overgeleverd zijn.
Zonnige zorg
Eigenlijk richt ik mij liever niet op het negatieve en al die zure appels in de zorg. Veel liever denk ik terug aan die leuke verpleger die mijn lichtpuntje van de dag werd en die nog vaak in mijn gedachten is. Of mijn arts die altijd in is voor een grapje en toch heel betrokken is. Of mijn fysiotherapeut die met eindeloos geduld dat poot in beweging probeert te krijgen en wij ondertussen met veel plezier de lekkerste recepten uitwisselen. Toevalligerwijs zijn het allemaal mannen. Of is dat niet toevallig?
Hormonen
Laten wij vrouwen ons niet teveel leiden door ons eigen gevoel? Trekken wij ons niet teveel aan van onze collega’s, managers of baas? En nemen wij niet te vaak de strubbelingen van thuis mee en laten wij onze hormonen op de werkvloer hoogtij vieren? Zomaar een vraag die je misschien met opgetrokken wenkbrauwen leest. Maar hé, ik ben ook een vrouw.
Aan alle zuurpruimen in de zorg…
En als vrouw wil ik graag zeggen tegen al die zuurpruimen in de zorg…. Ik besef goed dat het niet altijd een pretje is om in de zorg te werken. Maar als je baan door alle veranderingen in de loop der tijd niet leuk meer is. Zoek dan lekker een ander baantje en val de patiënten niet lastig met jouw frustraties, rot humeur of zure karakter. Volgens mij ben je altijd zelf ‘in charge’ om er iets leuks van te maken of de handdoek in de ring te gooien en je geluk elders te zoeken. Ik zeg ENJOY! The Good Life, dat is voor alle partijen beter! Nu maar hopen dat morgen nog iemand de telefoon opneemt…
Heb jij deze ervaring ook of ben ik de enige die dit opvalt? Het kan natuurlijk ook aan mij liggen :). Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar jouw mening en ervaring. Praat je mee hieronder in de comments?
Op zoek naar meer verhalen van ENJOY!?
Meer columns ontvangen van ENJOY!? Volg ENJOY! dan op Twitter, Facebook en Pinterest of schrijf je in voor de nieuwsbrief van ENJOY!
ENJOY! a friendly smile and warm care.
Picture header @Meijnhout Fotografie