SNAPSHOTS 19/2017
Mijn week begon deze week heel goed. Ik mocht voor de campagne #ILOVEGRIEKENLAND, van het Grieks Verkeersbureau, op perstrip naar Samos en Ikaria. Het hoofddoel was Ikaria. Daar zou ik onder andere gaan uitzoeken waarom de mensen daar zo bovengemiddeld oud worden. Ikaria behoort tot één van de 5 Blue Zones ter wereld. Mensen in deze zones worden met gemak 100 jaar! Voor het eerst in mijn leven zou ik helemaal alleen rondreizen. Ik vond het eigenlijk wel een heel leuke uitdaging. Ik spreek in verleden tijd want mijn waanzinnig mooie reis werd abrupt beëindigd. Lees maar mee wat er gebeurde…..
De maandag voor ik vertrok bakte ik nog een carrot cake voor de damespuber zodat zij wat lekkers had voor haar logees. Dit is een superlekkere taart waarvan ik binnenkort het recept met jullie zal delen.
Dinsdagochtend vroeg vertrok ik vanaf Schiphol naar Samos met TUI. Was nog een gedoe want ik was mijn telefoon vergeten. Vriendin C. die mij naar Schiphol had gebracht was zo lief hem thuis op te halen en alsnog naar mij te brengen. Dat lukte allemaal net op tijd en haalde ik nog mijn vlucht.
Ik ben niet zo’n fan van vliegen maar vind het wel iets fascinerends.
De kust van Samos.
Ik was blij dat ik het vliegtuig uit mocht. We hadden angstige minuten in het toestel. Door de wind kon het toestel op het laatste moment niet landen en moest een doorstart maken. Scherp omhoog om de bergen niet te raken. En toen een nieuwe poging…. Ik dacht echt dat het mijn laatste minuten waren. Maar uiteindelijk veilig aan de grond. Knap werk!
Op de luchthaven haalde ik mijn auto op die voor mij klaarstond. Kon ik makkelijk het eiland ontdekken.
Ik ging naar mijn hotel waar ik tijdens mijn verblijf op Samos mocht logeren. Het Doryssa Seaside Resort. Een chique de friemel hotel waar je helemaal in de watten gelegd wordt. En dit was mijn uitzicht vanuit mijn kamer. Een heel goed begin.
Ik kon net even mijn koffer neerknallen en iets luchtigs aantrekken want er werd op mij gewacht. Ik ging samen met iemand van het eiland naar Koumaradei, een bergdorp even buiten Pythagorion waar keramiek gemaakt wordt en waar het restaurant Panorama gevestigd is, waar je een geweldig uitzicht hebt. Hier mocht ik meekijken in de keuken en een hele berg traditionele hapjes proeven. Superlieve mensen en heerlijk eten.
Een beetje moe van de reis. Lekker wijntje en goed eten zorgen weer voor energie. Met de keukengodinnen van Panorama.
Na een snelle opfrisbeurt werd ik uit het hotel opgehaald voor een bezoek aan Pythagorion. Een wandeling door de stad met wat vertegenwoordigers van de stad. Daarna werd ik in het restaurant van Vaggelis Bilibas gedropt. In zijn restaurant Aphrodite ging ik met hem koken. Dat had ik niet verwacht maar een superleuke verrassing.
Hij gooide mij in het diepe en ik maakte samen met hem twee gerechten van de kaart. Het flamberen liet hij graag aan mij over.
Ik maakte dit kipgerecht.
Kip, geflambeerd met amaretto, room en amandelen. Afgemaakt met granaatappel, korenbloem en rijst. YUM!
Het andere gerecht met orsa (soort risotto) en grote gamba’s
Prachtig gepresenteerd!
En natuurlijk ging ik samen met Vaggelis proeven. Later schoven er nog andere gasten aan. Heerlijk buiten eten met wijn van Samos. Wat een leven!
Het was nog lang gezellig 🙂
Op deze zwoele avond onder de sinaasappelbomen.
De volgende morgen moest ik alweer vroeg klaar staan want samen met een gids ging ik het eiland verkennen. Eerst naar de hoofdstad. Samos stad.
Daarna een prachtige tocht door de bergen. Samos is een groen eiland en je waant je af en toe in Zwitserland. Op weg naar een heel pittoresk bergdorpje Manolates.
Daarna naar het charmante plaatsje aan zee Kokkari. Dit is een behoorlijk toeristische trekpleister maar in deze periode van het jaar heel gemoedelijk.
In dit dorpje vind je alle bekende plaatjes uit de reisgidsen.
Daarna door naar de stad Karlovasi. Hier werd ik verwacht bij de onderburgemeester van Samos en zijn staf. Het hele eiland was op de hoogte van mijn komst. Zelfs de radiozender besteedde aandacht aan die mevrouw uit Nederland. Overal waar ik kwam moest ik even handjes schudden met vertegenwoordigers van steden en dorpen. Hilarisch.
Zo fijn om een auto te hebben op het eiland. Dan ben je vrij om te gaan en staan waar je wilt. De huurauto die ik had, was beschikbaar gesteld door Enterprise rent a cars
Heerlijk relaxt lunchen samen met Virginia, de Frans-Griekse gids in Marrathokampos Bay in Votsalakia. Natuurlijk met tzatziki, Griekse salade en inktvis. Mijn favoriete Griekse maaltijd. Het was een leuke dag. De hele dag in mijn mobiel het eiland over gereden en onderweg vertelde de gids van alles en nog wat over Samos.
’s Avonds at ik in mijn hotel een simpele Griekse salade met een fijne Samos wijn. Lekker buiten eten!
Om tien uur ’s ochtends werd ik de volgende dag alweer in het wijnmuseum in Samos verwacht. Hier kreeg ik een snelle rondleiding. Samos staat bekend om zijn zoete witte wijnen. Ik hou daar zelf normaal gesproken niet van maar deze van Samos zijn echt heerlijk. Ik had weinig tijd in het museum want werd bij de burgemeester verwacht. Daar eenmaal aangekomen was de goede man naar een ‘spoedje’. Voor mij geen punt want al die poppenkast hoeft voor mij niet zo. Ik ben daarna op mijn gemakje de auto in gaan leveren en langzaam aan naar de haven gegaan, waar mijn boot zou vertrekken naar Ikaria.
Met de “Nissos Mykonos” van Hellenic Seas ging ik naar Ikaria. Dé bestemming waar ik al zo lang naar uitkeek. Een overtocht van ongeveer drie en een half uur.
Aan boord besprak ik met een dame van het verkeersbureau van Ikaria wat de belangrijkste hotspots, restaurants etc. waren op het eiland. Afgelopen zondag was er ook een traditioneel feest op het eiland dat perfect zou zijn om in het artikel over Ikaria op te nemen en waar ik de mensen van het eiland kon ontmoeten en interviewen over de Blue Zones.
De rest van de reis genoot ik van het uitzicht en kon ik ondertussen wat foto’s uitzoeken en bewerken van Samos.
De laatste haven voor Ikaria. De eilanden Fourni.
Bij aankomst stond mijn auto klaar en wachtte mij een heftige autotocht van ruim een uur door de bergen. De auto was een oud beestje en de wegen heel slecht, smal en stijl. Behoorlijk afzien en ik heb menig schietgebedje gedaan. Maar toen ik eenmaal bij mijn hotel was kon ik relaxen en een beetje voorbereiden en nog wat foto’s uitsorteren.
’s Avonds ben ik naar een dorpje verder gereden, waar een geweldig restaurantje zat, Popi’s, van een dametje dat heerlijke gerechten maakt van de groente die uit haar tuin komen. Heel bijzonder en heerlijk. Wijn erbij. Genieten!
En de zon ging onder op mijn eerste dag op Ikaria. Wat een bijzonder eiland. In niets vergelijkbaar met Samos. Ongerept, heel ruig en de mensen, heel bijzonder en verre van toeristisch.
Na een nachtje slapen, fijn ontbijten in de tuin van mijn hotel waar ik volgens mij de enige gast was. Ook al ben ik in mijn upje…. Ik geniet als een malle en vind dit een enorm avontuur.
Na het ontbijt stap ik rond het middaguur in de auto om naar de andere kant van het eiland te gaan om de “Seychelles” te gaan bezoeken. Dit is een adembenemend mooi strand. Ik moet wel weer de enorme bergtoppen trotseren. Het heeft iets unheimisch want ik kom op de weg vrijwel niemand tegen, de wegen zijn, op een paar kilometer na heel slecht, stijl en ik moet oppassen voor de rotsblokken die op de wegen liggen.
En de geiten…..
Maar de uitzichten zijn adembenemend mooi. Een eiland van contrasten. De noordzijde heel groen en de zuidkant heel rotsachtig en ruig.
Tsja…. en dan komen we bij mijn laatste foto van Ikaria. Onderweg naar het strand werden de wegen zo slecht en stijl dat ik mij afvroeg of ik wel goed reed. Onderweg, in de middle of nowhere, kwam ik een jonge vrouw tegen en vroeg haar de weg…. Ze bleek Nederlandse en zonder vervoer. We besloten samen verder te gaan. Iets was mijn redding bleek te zijn…. Omdat ik inderdaad verkeerd gereden was moest ik de onmogelijke weg uitrijden om te kunnen draaien en kwamen we bij een verlaten haventje terecht. Dit was zo’n prachtige en desolate plek dat ik hier wel foto’s moést maken. En samen genoten wij van al die schoonheid.
Echter toen ik terugliep naar de auto gleed ik weg en kwam ongelukkig terecht. Ik zag meteen dat het foute boel was want mijn been stond in een vreemde positie bij mijn enkel en knie. Machteld, mijn nieuw verworven reisgenote, is hulp gaan zoeken en vond een meneer die daar aan zijn bootje bezig was. Die ging op zijn dooie gemakje een dokter halen. Na een voor mij eindeloze tijd kwam die eindelijk. Bleek niet echt een huisarts maar een jonge vent die in het leger medische hulp verleend had. Volgens hem had ik mijn enkel verstuikt. Om een lang verhaal kort te maken heb ik er bijna vijf uur over gedaan om in het ziekenhuis te komen. Per ambulance was het onmogelijk dus ben ik uiteindelijk met een taxi naar het ziekenhuis vervoerd.
Ik kwam in een heel klein en oud ziekenhuis terecht waar foto’s gemaakt werden en waar bleek dat ik mijn enkel en onderbeen gebroken had. En de banden van mijn knie gescheurd of uitgerekt. Dat is nog steeds niet helemaal duidelijk.
De medische zorg in het ziekenhuis op Ikaria was minimaal en er kon daar ook niet geopereerd worden. Ook moest er een MRI van mijn knie gemaakt worden.
Ik werd opgenomen in het ziekenhuis in afwachting van evacuatie van het eiland. Ondanks de omstandigheden, de pijn en alles was het uitzicht vanuit mijn kamer bijzonder mooi. Over de zee en de eilanden.
Er was vrijwel geen verzorging. Geen drinken, er werd wat te eten gebracht maar dat was van een ondefinieerbare substantie en verder werden mijn wonden niet verzorgt en ik ook niet. Duidelijk was dat ik hier zo snel mogelijk weg moest zien te komen. Wat nog niet zo makkelijk was. Een boot vaart niet regulier en daarnaast kan ik alleen liggend vervoerd worden.
Uiteindelijk ben ik de volgende dag met een ambulance jet naar Athene gevlogen. De weg naar het kleine vliegveldje in Ikaria was de hel. De wegen zijn hier zo slecht en hobbelig. Elke beweging in het been is zo pijnlijk.
Ik was blij dat ik eindelijk het vliegtuigje bereikt had en het eiland kon verlaten.
Best een avontuur! Ik probeerde de moed er maar in te houden. Selfie van de patiënt.
Dag bijzonder Ikaria. Ik heb niet echt van je kunnen genieten…..
Op Athene werd ik door een ambulance opgewacht die mij naar het ziekenhuis bracht.
In Athene ben ik in goede handen en in een fantastisch privé ziekenhuis terecht gekomen. Helaas kon de dokter alleen vaststellen dat ik geopereerd moet worden en dat moet dan in Nederland gebeuren.
En sindsdien lig ik dus hier in Athene te wachten tot ik naar Nederland overgebracht kan worden. Eerst moest er plek zijn in een ziekenhuis omdat ik in quarantaine moet, in een NL ziekenhuis, in verband met het MRSA virus. Nu is er plek in een ziekenhuis maar is er geen vlucht beschikbaar waar ik met een brancard mee kan.
En dus slijt ik mijn dagen met mij te irriteren aan een kunstwerk dat scheef aan de muur hangt.
Tot het mij te gek werd en ik aan de arts vroeg of hij het alsjeblieft recht wilde hangen. Hij lachte mij hartelijke uit. Of ik dacht dat hij als arts zoveel geleerd had om schilderijen recht te hangen. Tja….. je bent controlfreak of je bent het niet…..
Een vriendin tipte mij om met het verplegend personeel via Google Translatie te communiceren want ik kwam erachter dat het lijkt of ze engels begrijpen maar dat ze veel niet begrijpen en dan maar ‘Yes’ zeggen uit beleefdheid. Dit werkt prima. Zorgde wel voor grote hilariteit.
En ik heb mijn laptop weer terug, wifi op mijn laptop en kan weer wat doen, zoals deze Snapshots maken. Dan gaat de tijd wat sneller. Verder heb ik een vrijwel open verbinding met NL via Whapbellen en FaceTime.
Moederdag! De damespuber had een kaart in mijn koffer gedaan omdat ik met moederdag niet thuis zou zijn. Hier in het ziekenhuis is deze extra welkom. Een beetje thuis in het verre Athene.
En ik kreeg van het ziekenhuis een fleurtje. Geen idee wat er op het kaartje staat…..
Er wordt hier heel goed voor mij gezorgd. En ik slijt mijn dagen met wachten tot ik naar Nederland kan en leef van maaltijd naar maaltijd. Het eten is hier superlekker!
Kijk maar….. bordje leeg.
Balletjes van de grill met lekkere pasta. Zo kan ik de rest van deze blog wel vullen. Jammer dat ik de knappe doktoren hier niet kan gaan fotograferen maar als het nog erg lang gaat duren ga ik maar elke dag vragen of ik met ze op de foto mag. Ik ben toch al die rare blonde patiënte uit Hollandia.
Uiteindelijk kreeg ik nog een berichtje van Machteld. Zij was naar de Seychellen geweest waar wij naar op weg waren en stuurde mij, op mijn verzoek deze foto. Zo ben ik er toch nog even geweest. Verder heb ik begrepen dat ik hier nog wel even moet verblijven en ga proberen de draad van het bloggen weer een beetje op te pikken.
Een vreemd en wat later Snapshot overzicht dan normaal. Je snapt nu waarom 😉 Geniet van je week en leuk als jullie wat berichtjes voor mij achterlaten. Daar fleur ik vast een beetje van op.
At this moment not ENJOYing the Good Life…..