Piccolo grande amore
Al zappend val ik in een aflevering van Memories. Een dame van zekere leeftijd zoekt haar geliefde in Zweden. Het is een mooi liefdesverhaal en ik besluit alle afleveringen van het afgelopen seizoen terug te kijken. In de eerste aflevering gaan ze op zoek naar geliefden in Italië, aan de Bloemenrivièra. Mijn hart maakt een sprongetje, daar heb ik ook nog wel wat roots liggen.
Tijdens mijn vele vakantie’s aan deze prachtige Mediterraanse kust, heb ik heel wat Italiaanse jongens de revue laten passeren. Over het algemeen allemaal erg onschuldig. Er zat namelijk altijd wel een stoorzender tussen mij en mijn Italiaanse geliefde. De liefde kreeg daardoor geen kans te ontluiken. Op heel jonge leeftijd waren dat mijn ouders en toen ik later alleen op vakantie ging was het mijn tante. Zij was met een Italiaan getrouwd en woonde aan de Bloemenrivièra in Alassio.
Italiaanse Adonissen.
Vaak ging ik bij haar op bezoek. Ik pakte het vliegtuig, de bus of de trein en ging naar het zuiden. Dan verbleef ik bij haar en dat was altijd groot feest. Gek was ik op mijn lievelingstante. Enig minpuntje was dat zij als een hen haar kuiken bewaakte en zeker als het om Italiaanse jongens ging. Ik kreeg dan ook niet de kans om afspraakjes te maken. Daar stak zij steevast een stokje voor. Veel meer dan een gebrekkig engels schrijvende penvriend heb ik er niet aan over gehouden. Maar man! Ik hou van die heerlijke Italiaanse Adonissen. Zij weten wel hoe je met een vrouw om moet gaan en geven je het gevoel de mooiste van de hele wereld te zijn.
Knappe Milanees
Na die aflevering van Memories in Portofino, vroeg ik mij af hoe het met die ene knappe Milanees zou gaan, die altijd in mijn gedachten is gebleven. Hij verscheen als een schaduw voor de zon terwijl ik lag te zonnebaden op mijn strandbedje. Net toen ik uit mijn slof wilde schieten tegen de zoveelste Afrikaanse strandventer, die zijn troep bij mij aan de vrouw probeerde te brengen, keek ik in een paar hazelnootbruine ogen en een stralende witte glimlach. Terwijl ik overeind kwam nam ik het plaatje even in mij op en keek even verbaasd om mij heen wat er gaande was. De ontiegelijke knappe Italiaan sprak mij aan en ik kon alleen maar bedenken dat hij aan het verkeerde bedje stond.
Hij bleef mij vriendelijk aankijken en in het Italiaans babbelen. Geen flauw idee wat hij van mij wilde. Hij stak uitnodigend zijn hand naar mij uit en nog viel het muntje niet. Voorzichtig pakte hij mijn hand en maakte met zijn vingers wandelbewegingen langs het strand. Hij wilde een stukje met mij lopen langs het strand blijkbaar. Ik moet hem schaapachtig aangekeken hebben en dus maakte hij een grapje wat ik niet begreep, trok mij omhoog van het bedje af en samen liepen we hand in hand langs zee. Hoewel ik verre van volgzaam ben liet ik mij deze graag welgevallen.
Heerlijke dagen
En dat was het begin van een paar heerlijke dagen. Onze tijd samen was veel te kort en voor dat moment misschien maar goed ook. Hij moest terug naar Milaan en ik weer naar Nederland. Contact houden had naar mijn mening geen zin, dus daar hield het sprookje abrupt op. Toch zou ik het heel leuk vinden om hem nog eens te spreken of te ontmoeten. Om hem te laten weten dat die paar dagen voor mij veel betekend hebben. Even totaal zorgeloos zijn en genieten van het veel te korte moment samen.
Op zoek
Ik besluit naar hem op zoek te gaan. Maar hoewel hij een heel ongewone naam heeft voor een Italiaan blijkt hij op Social Media onvindbaar. Als ik met een lichte frustratie eens op Google ga zoeken, kom ik een man tegen met die voornaam, die woont en werkt in Milaan. Er staan diverse foto’s en zelfs een paar foto’s uit zijn jongere jaren. Ik voel iets van herkenning. Als ik later een paar filmpjes van hem vind denk ik het zeker te weten. Hij praat op een heel rustige en vriendelijke manier. Hij ziet er nog altijd uit als een playboy, maar de tijd heeft zijn weelderige haardos grijs gekleurd.
Bericht
En nu? Durf ik hem een bericht te sturen? Zeker een uur heb ik zijn Social Media kanalen, die ik nu wel kon vinden, afgestruind. En ik besluit de stoute schoenen aan te trekken. Ik type een bericht en mijn vingers blijven boven de toets ‘send’ zweven. Zal ik… of toch niet. Uiteindelijk geef ik een tik op de knop en sla snel mijn Macbook dicht. Ik geef een harde gil en lig in mijn eentje in een deuk. De rest van de middag loop ik met een big smile rond. Maar wat als hij het helemaal niet is? Hij was wel heul erg knap. Kan dat na zoveel jaren? Ik begin weer te twijfelen. Wie weet…. een wordt vervolgd?
Op zoek naar meer verhalen van ENJOY!?
♥ Wat als je moeder Sarah ziet
Meer columns ontvangen van ENJOY!? Volg ENJOY! dan op Twitter, Facebook en Pinterest of schrijf je in voor de nieuwsbrief van ENJOY!
ENJOY! your Sunday.
Picture header @Meijnhout Fotografie