Moederdag mijmering….
Het is kwart voor negen en ik zit rechtop in bed. Ik ben er helemaal klaar voor. Het is moederdag. Mijn maag rammelt en roept dat hij wel trek heeft in iets lekkers. Maar helaas er is nog geen teken van leven. Hoe anders was dat, nog maar een paar jaar geleden, dat je hoopte dat die kuikens niet al te vroeg met het moederdag ontbijtje zouden komen.
Ontbijt perikelen
Dat je ze beneden al hoorde scharrelen en ruzie maken omdat ze met het ontbijt bezig waren en de één van de ander vond dat hij het niet goed deed. Natuurlijk was het de Akela die het scepter zwaaide beneden. (Ze is een kind van haar moeder. Neemt graag het voortouw en een ander doet het eigenlijk nooit goed genoeg) Echter heeft zij altijd te dealen met een weinig volgzame welp, de jongenspuber. En ik dacht dan, weggekropen in mijn warme mandje, alleen nog maar dat ik nog even helemaal geen moeder wilde zijn. Over een uurtje misschien weer.
Verrast
Maar nee, dan zat je op zondag om zeven uur met je ‘poffertjes porem’ heel verrast en gezellig te wezen. Het halve huis was voorafgaand aan dit ontbijtje al afgebroken en ook de weg naar boven was niet helemaal vlekkeloos verlopen. Letterlijk, want er flikkerde nogal eens iets van het dienblaadje af, wat de ander dan oppakte en gewoon weer op het bordje legde. Wist ‘zij van boven’ toch niet.
Als ik dan het ontbijtje in bed geserveerd kreeg, moest ik altijd moeite doen om mijn lachen in te houden en als het een hormonaal ongunstige periode was, mijn fatsoen te houden om niet uit mijn dak te gaan. De kop thee die ze voor de gelegenheid in een mooi kopje gedaan hadden stond in een voetenbadje want die was de tocht naar boven niet droog overgekomen. Dan nam je een slok van je thee en druppelde vervolgens je dekbed treurig onder de theedruppels.
En dan zag je dat je nog een uitdaging voor de boeg had, om het gortdroge beschuitje met pindakaas (?!) weg te gaan krijgen, zonder dat je daar in zou stikken. Voor de gezelligheid hadden ze voor zichzelf ook beschuitjes gesmeerd die ze dan vrolijk in mijn bed op knaagden waardoor ik nog dagenlang in een bed vol kruimels lag.
Geduld
Terwijl ik hier zit te wachten op de dag die komen gaat en in de tussentijd even mijn ‘zondagse stukje’ tik, denk ik terug aan al die moederdagen. Al zeventien jaar ben ik moeder. Dat is langer dan ik zelf een moeder heb gehad. De gekleide asbak die ik op school maakte voor mijn moeder zie ik nog voor mij. Ook de zelf gekleide eigel (waarom eigenlijk een egel?) en andere knutselwerkjes schieten mij te binnen. De ontbijtjes kan ik mij niet herinneren. Volgens mij deden wij daar vroeger niet aan.
Koesteren
Hoewel je elke dag moet koesteren dat je een moeder hebt of moeder bent, hoe irritant soms ook, is het toch mooi om vandaag stil te staan bij de belangrijkste vrouw ik je leven. Je moeder. Het is vanzelfsprekend dat zij er altijd is. Ik koester de herinneringen aan al die freubelwerkjes die ik zelf maakte voor mijn moeder en zie haar verraste gezicht nog voor mij. Zij had mij allang uit school zien komen met weer zo’n lelijk knutselding, dat ze in huis een plekje moest geven. Na verloop van tijd was het altijd per ongeluk kapot gevallen. Dat overkomt mij ook altijd. De enige manier om van een wanstaltelijk interieur item af te komen.
Fijn dat het vandaag weer moederdag is. Nog even geniet ik van deze feestdag en mijn rammelende maag, want als ze strakjes uitvliegen kan ik wachten tot ik een ons weeg op mijn moederdag ontbijtje. Wat dan overblijft zijn de herinneringen aan de kruimels in mijn bed, het voetenbad en het beschuitje met pindakaas dat zo droog was, dat het er bijna voor zorgde dat het mijn laatste moederdag was.
Op zoek naar meer verhalen van ENJOY!?
Meer columns ontvangen van ENJOY!? Volg ENJOY! dan op Twitter, Facebook en Pinterest of schrijf je in voor de nieuwsbrief van ENJOY!
ENJOY! mothersday
Beeld: Meijnhout Fotografie