Martha en mantelzorg
Mantelzorgen, het is niet iets waar we naar uitkijken. En om gemantelzorgd te worden is ook een schrikbeeld als je gewend bent je zaakjes zelf te regelen. En toch kan het ook iets moois opleveren. Al maanden zit ik in de lappenmand en vooral de eerste maanden was ik enorm afhankelijk van extra handjes voor de meest simpele en vanzelfsprekende dingen.
Hoe dankbaar ben ik voor de hulp van al die lieve mensen om mij heen, die mij hielpen met van alles en nog wat. En later kwamen aanwaaien voor thee, lekkers en een beetje gezelligheid. Ongelooflijk hoe snel de maanden voorbij zijn gevlogen. Er is voor mij nog een lange weg te gaan maar ik ga het, mede dankzij al deze lieverds, positief tegemoet. Ondanks alle tegenslag is het fijn dit gevoel van saamhorigheid te ervaren.
Eén van mijn mantelzorgers, vriendin Martha Douwma, schrijft regelmatig blogs op LinkedIn. Ze schreef een post over haar ervaring als mantelzorgster van mij. Een mooi artikel die een andere kijk geeft op ons schrikbeeld… de mantelzorg. Hieronder deel ik graag haar blogpost met jullie.
Toewijding en loyaliteit
Mantelzorg is doodgewoon. Mantelzorg is heel bijzonder. Aan de ene kant is het een sociale en maatschappelijke daad of verplichting. Maar aan de andere kant, en zo heb ik het ook ervaren, is het iets wat je doet, omdat je om iemand geeft. Iemand die jouw hulp hard nodig heeft en goed kan gebruiken.
Mantelzorg. Eerlijk gezegd gaf me het bij het idee alleen al, heel erg de kriebels. Een rol, taken die niet goed bij je passen. Zoiets van non-talent. Dingen die je thuis doet, maar liever niet. Waar je je graag aan wilt onttrekken. Dat geldt voor mij zeker wel. Ik dacht daarbij aan mijn ouders. Hen te gaan verzorgen, omdat ze het op enig moment niet meer zelf zouden kunnen doen. Waarbij dan ook nog de relatie die je jaren lang gehad hebt, voorgoed verandert. Zij steunen op jouw, jij wordt steun en toeverlaat.
Terwijl ik het hier op schrijf, moet ik het eerlijk bekennen. Het leek en lijkt me een angstaanjagend idee. Het verschuiven van de verhoudingen. En omdat het je ouders zijn. Iets waar je niet gemakkelijk, openlijk voor uit komt. Denk ik zo. En wat me nog meer benauwt, is dat je het “vrijwillig” aangaat. In het geval van je ouders kan het dan van onbepaalde tijd zijn.
Ommekeer! Vanwege het noodlottige ongeval van mijn vriendin. Martha werd mantelzorger. Maar wel vanuit volle toewijding en overtuiging. Omdat het fijn is om voor iemand van betekenis te zijn. Hoewel breuken herstellen en de zorg van tijdelijke aard is, bracht het langdurig flink wat praktische ongemakken mee. En dat is best een dingetje voor onafhankelijke, ondernemende, zelfstandige vrouwen.
Op een heel natuurlijke manier was er opeens een heel netwerk van vriendinnen, die samen de zorg op zich namen. Zonder aarzeling. Het kon ook, omdat ik werkzoekend ben en de zomer de komkommertijd is, in de baanzoektocht. Ritjes naar het ziekenhuis – ik hou van autorijden – en de vaatwasser doen, wasjes ophangen, de plantjes uit de moestuin verzorgen. En dat zonder groene vingers. Natuurlijk was er regelmatig tijd voor thee met een chocolaatje, een goed gesprek of een lekkere lunch. We maakten er plezierige momenten van. En een van de hoogtepunten was wel het samen brengen van twee keukenprinsessen.
Hoewel het einde van het herstel nog (lang) niet in zicht is, gaat mijn vriendin wel met stappen vooruit. De behoefte om ook weer zelf dingen te doen, is niet te stuiten. Mijn bijdrage neemt af. Dat raakt een van de ongrijpbare “angsten”. Scheve verhoudingen en geen overzicht van de duur van de zorg. Het kan dus ook anders.
Ik kan zeggen dat het een bijzondere ervaring is (geweest). Dat je met z’n allen, onafhankelijk van elkaar, in samenwerking iets voor elkaar krijgt. Tijdelijk, harmonieus onderdeel zijn van andermans huishouden. En een lastige periode lichter maakt. En dat vanuit een innige vriendschap. Ik word bijna weemoedig……
Wil je meer blogs van Martha lezen? Bezoek haar dan hier op LinkedIn.
ENJOY! some caregiving.
Pictures: ©ENJOY! The Good Life