Vanochtend werd ik wakker en zag als eerste deze tekst van de kleine man naast mijn bed staan. Wat een geweldig begin van de dag! En dan te bedenken dat ik volgens hem de grootste zeurpiet op aarde ben. Tsja…. dan ga je toch niet toegeven dat ik eigenlijk best lief ben.
Gisteravond hadden we een goed ‘gesprek’ over het feit dat hij alles laat slingeren en kwijt is. Gek word ik daar van… kleding blijft liggen op plekken waar het uitgetrokken is dus als ik er niets van zeg ontstaat er op den duur een enorm hooggebergte in zijn kamer. Ik ga het zeker niet opruimen. Hij leert het anders nooit dus trek ik regelmatig met een hoop gezucht en gesteun de deur van zijn kamer dicht zodat ik die rommel niet zie. Maar het begint op den duur ook een beetje ranzig te ruiken….. De wasmand staat nog geen drie stappen van zijn kamer. Kleine moeite, groot plezier. Hij begon hevig te zuchten en met zijn ogen te rollen toen we het erover hadden. Toen ik hem als vergelijk mee gaf dat als ik hetzelfde zou doen en over de hele bovenverdieping mijn kleding, gedragen slipjes en (rode) bh’s zou laten slingeren. Hij dat ook behoorlijk ‘ambarrasing’ zou vinden als hij nietsvermoedend met zijn testosteron ontwikkelende vriendjes een weg door al die kledingstukken moest banen naar zijn kamer. Ik zag hem denken….. ieuw…. Oké, een punt.
Eerder die middag schrok ik mij wild terwijl ik stond te koken. Uit het niets was er ineens een enorme oorlog gaande boven. Een hoop gegil, gestamp, gegooi, geschreeuw etc… Ik dacht echt dat hij geëlektrocuteerd was, klem zat tussen de kastdeur, uit het raam dreigde te vallen, ademhalingsproblemen had gekregen van zijn gevaarlijke gassen….. Ik moest snel handelen en ging naar boven…. Wat bleek…. hij was helemaal rood aangelopen en had alles overhoop gegooid en probeerde mij met een hoop decibellen duidelijk te maken dat zijn boekenbon weg was. Ik dacht dat ik gek werd…… ik zag hem namelijk vanuit mijn ooghoek gewoon op zijn bureau liggen. Ik heb hem nog maar even laten zoeken. Uiteindelijk toch heel snel weer ingegrepen omdat hij achter het behang wilde gaan zoeken. Toen ik hem erop wees dat hij gewoon voor zijn neus lag gingen de ogen weer ter hemel….. Je kunt mij dan echt wegdragen en ik begin onbedaarlijk te schaterlachen…. Dat is natuurlijk NIET leuk…..
Je snapt dat mijn ogen ook even ter hemel gingen na het zien van zijn berichtje. Ahhhhh…… het is echt zo’n lekker ventje! Dit soort kleine dingen kan ik zo waarderen. Volgens mij doe je het als ouder dan toch wel goed.
Toen de prepuber en kleine man kleiner waren en ik hun broodtrommeltje vulde deed ik af en toe een briefje tussen hun bammetjes. Gewoon om te laten weten dat ik aan ze dacht….
En soms kreeg ik dan in het lege trommeltje weer een reactie terug. Deze heb ik bewaard. Als ik er naar kijk kan ik een glimlach niet onderdrukken. Zo blij kun je worden van een klein gebaar.
Sinds de prepuber alleen naar bed gaat leg ik weleens een briefje op haar kussen en doe ik vast een klein lampje aan. Ze staan nu naast haar bed….
Enjoy the small things, it brings love and happiness….