Het is zoals het is….. loslaten is het toverwoord.
Inmiddels weten de vaste volgers wel wat er gaande is in huize ENJOY! Er is zoveel ‘brekebeen’-spam dat het je niet ontgaan kan zijn dat mijn pootje in de kreukels ligt. Voor wie hier voor het eerst geland is…. Ik heb tijdens mijn solo trip naar Samos en Ikaria, op het laatste eiland mijn been gebroken. Op de meest onmogelijke plek en op een eiland waar je, qua gezondheid, eigenlijk niets moet overkomen. En yep! ik ben die pechvogel die tijdens het fotograferen van een idyllische plek onderuit gaat en heel ongelukkig terecht komt. Als je het interessant vind om mijn verhaal terug te lezen? Dat kan in deze en deze Snapshot overzichten.
Tegenspoed
Ik kwam na een omzwerving van vijf uur terecht in een heel primitief, klein ziekenhuis op het eiland. Ik zal je voor nu, alle details besparen. Ze konden daar niets voor mij betekenen en de volgende dag werd ik door Eurocross van het eiland afgehaald en overgebracht naar een waanzinnig privé-ziekenhuis in Athene. Hier ontbrak het mij aan niets maar het enige dat ik wilde was geopereerd worden, naar mijn kinderen en naar de mensen waar ik van hou. Ik reisde namelijk alleen en heb uiteindelijk negen dagen, alleen in het ziekenhuis in Griekenland, met een gebroken been liggen wachten tot ik terug kon naar Nederland. En ook nu ik terug ben in Nederland gaat niet alles van een leien dakje en heb ik in het ziekenhuis in Alkmaar alweer genoeg achter mijn kiezen gekregen.
Streng toespreken
De reactie’s op mijn blogs en uit mijn omgeving zijn vol ongeloof en dan met name hoe ik dat allemaal heb doorstaan in mijn eentje. Om eerlijk te zijn weet ik dat zelf eigenlijk ook niet zo goed. Het zet mij, nu ik weer terug ben, wel aan het denken. Het menselijk lichaam en brein zit toch wel vernuftig in elkaar. Elke keer, als mijn gedachten met mij aan de haal gingen, riep ik deze direct tot een halt. Ik sprak mijzelf toe dat het geen zin had. En als ik aan de telefoon alleen maar zou huilen en verdrietig zou zijn, dan zou dat voor de thuisblijvers en mijn kinderen ook heel akelig zijn.
Ongeloof
Er is een moment geweest dat ik het gevoel had dat ik mijzelf helemaal ging verliezen. Dat was toen mijn repatriëring door KLM werd gecanceld. Ik zou die dag eindelijk naar Nederland gevlogen worden en diezelfde ochtend kreeg ik te horen dat ik niet mocht vliegen. Het was op een woensdag en de eerst mogelijke vlucht zou pas weer zaterdag zijn. Toen zakte de grond wel onder mij vandaan en was ik ten einde raad. Zou ik dan ooit nog thuiskomen? Ik moest huilen en wilde eigenlijk alleen maar keihard gillen. Ik had al zoveel doorstaan. Waarom! Waarom ik?! Maar hè… keihard gillen in je eentje in een ziekenhuiskamer schiet ook niet erg op. Dus bleef het bij huilbuien en een aanhoudende snik.
Wijze raad
Niet lang na dit onheilspellende bericht kwam de cardioloog van het ziekenhuis mij opzoeken, om te controleren of mijn tanende hart deze ontberingen nog een beetje doorstond. Hij ging er eens rustig voor zitten, in één van de vele heerlijke relaxstoelen die volop aanwezig waren in mijn kamer en mij dagelijks leeg aanstaarden. Het was een Zuid-Afrikaanse arts. Een heel rustige man, die echt begaan en aanwezig was. Én hij sprak mijn taal, zij het met een koddig Zuid Afrikaans accent. Hij vroeg of ik soms zo huilde omdat ik binnenkort dit fantastische ziekenhuis moest verlaten? Wilde ik soms langer blijven? Ik keek hem verbijsterd aan. Uit beleefdheid probeerde ik er nog een lachje uit te persen maar……. Nee!!!! Ik wil naar huis! Nu en vandaag nog! En ik vertelde hem, in tranen, dat ik die dag niet naar huis kon en zo’n vier dagen in het ziekenhuis moest blijven. Hij bleef onberoerd en vroeg na mijn minutenlange tirade of ik klaar was. Met een grote snik wilde ik dat ontkennen want ik had nog een hele berg andere shit die ik wel even over hem uit wilde kotsen. Hij vroeg mij goed naar hem te luisteren en hij vroeg op heel rustige toon: “Kun je iets veranderen aan deze situatie?” Met een beknepen stemmetje piepje ik er een zacht “nee” uit. Hij vervolgde zijn rustige pleidooi. Dan heeft het geen enkele zin om jezelf nu te verliezen in verdriet, wanhoop en frustratie. Het verandert de situatie niet. Het enige dat je weet is, dat je zaterdag naar huis gevlogen wordt. Houd je daaraan vast en maak er tot die tijd het beste van. Accepteer dat het is zoals het is en laat het los. Vervolgens luisterde hij naar mijn hart en longen en liep heel rustig, met de handen op zijn rug de kamer uit. Mij in totale verbijstering achterlatend.
Razend
Als ik iets in mijn handen had gehad, had ik het naar zijn hoofd geslingerd en een enorme woede maakte zich van mij meester. Wat een eikel!….. Dat ging nog een paar minuten zo door en toen drongen zijn woorden ineens tot mij door. Wat hij zei was een wake-up call. Al die dagen had ik doorstaan door los te laten en mee te bewegen. Het had geen zin om boos en verdrietig te zijn. Verrek,…. die man heeft groot gelijk! Er is helemaal niets of niemand die deze situatie nu kan veranderen. Het is zoals het is. En tegelijkertijd werd alles weer licht, werd ik rustig en voelde ik mijn innerlijke kracht weer terugkomen.
Geluksmoment
Een uur daarna maakte ik met mijn arts een dealtje, dat ik niet meer zou zeuren dat ik terug wilde óf de discussies met hem aangaan zou gaan waarom ik wél dacht te kunnen vliegen, als hij mij uit bed zou laten om naar het toilet te kunnen. Aangezien wij samen al een ‘bonding’ opgebouwd hadden, riep hij DEAL!, sloeg er een ‘high five’ op en liep schaterlachend de kamer uit. Vijf minuten later stonden er drie fysiotherapeuten rond mijn bed, om die blonde uit Hollandia uit bed te takelen. Met een looprek ging ik als de gesmeerde bliksem naar de plee. De hel met de pijn….. Ik moest al vijf dagen poepen en ‘no way’ dat ik dat op de po ging doen. Vervelend genoeg bleef het drietal voor de toiletdeur staan waardoor de sluitspier acuut op slot ging. Grommend strompelde ik weer terug naar mijn bed. De mannen hadden de opdracht, het rek niet binnen mijn handbereik achter te laten, omdat de arts anders wel voorzag dat ik over de gangen zou gaan zwalken. Maar daar lieten ze toch even een grote steek vallen in deze wereld van perfectie….. Het rek stond onbeheerd aan mijn voeteneind en zodra Kwik, Kwek en Kwak verdwenen waren greep ik mijn kans en sleepte mijzelf met het looprek naar de plee. Je kunt je voorstellen met welk gevoel ik daar zat 🙂 De dagen erna zijn omgevlogen. Ik mocht af en toe met hulp van het jolige drietal uit bed, werd voor het ontbijt in één van de vele lege, maar heerlijke fauteuils geparkeerd en had een constante Whaplijn met Hollandia. Zo zie je maar…. hoe het ineens ‘mee’ kan zitten.
De moraal?
De moraal van dit verhaal is dat het in veel situatie’s zinloos is om te vechten tegen iets waar je nooit van kunt winnen. In alle denkbare situatie’s. Bijvoorbeeld omdat wij vinden dat dingen anders zouden moeten gaan, het regent wanneer je hoopte dat de zon zou schijnen, tegen ziekte, financiële tegenslagen, je familie of zoals in mijn geval….. stomme pech. Ik zou kunnen blijven hangen in het feit dat die waanzinnige reis die ik maakte verziekt is, dat ik al die prachtige plekken die ik nog wilde ontdekken op Ikaria nu niet meer met eigen ogen ga zien, mijn onderzoek naar de ‘longevity’ van de Ikarianen en de Blue Zones naar de haaien is, dat ik het fantastische volksfeest op Ikaria nu gemist heb, mijn goddelijke wijn van Samos nog ergens in de achterbak van mijn huurauto ligt, het moestuinseizoen en de volkstuin waar ik zo naar toegeleefd had nu als verloren moet beschouwen, ik zeker een half jaar uit de ‘running’ zal zijn met mijn been, niet kan autorijden, mijn geweldige vakantie naar Zweden, die ik met de pubers zou maken, moet annuleren etc. etc. Natuurlijk gaan al die zaken dagelijks door mijn hoofd maar…. het is zoals het is. Er tegen vechten verandert niets, het kost alleen bakken energie en frustreert. Liever geniet ik nu even van een paar dagen thuis bij mijn kinderen, de mensen die om mij geven, de maaltijd die mijn buurtjes onverwachts komen brengen, de heerlijkheden waar vriendinnen mij mee verwennen, de hulp van mijn lieve broer, de wind door mijn haren als ik met mijn rolstoel in de tuin zit, de zon op mijn huid en de geuren en kleuren van de tuin. Ik kijk uit naar mijn operatie komende week en leg mij erbij neer dat ik het komende halfjaar niet veel kan. Maar van wat ik nog wel kan, ga ik enorm genieten 🙂