Het is, op het gieren van de storm na, doodstil in huis. Geen rondsluipende pubers, geen krakende vloeren, deuren die te hard dichtslaan, wc die doorgetrokken wordt en daarna direct de deur van het toilet dicht hoort gaan en beseft dat je na 11 jaar roepen ‘handen wassen!’ helemaal niets bereikt hebt…… De pubers zijn er niet. En dat vind ik deze ochtend helemaal niet erg. Ik stap uit bed, trek mijn lange fluffy vest aan en ga naar beneden.
Ik heb zo mijn vaste ritueeltjes. Als ik de trap afkom doe ik eerst de buitenlamp bij de voordeur (is die uit dan ben ik wakker ;)). Als ik de kamerdeur open doe dan kijkt Spook, tegenwoordig omgedoopt tot Richard Parker, mij met een slaperig hoofd heel chagrijnig aan. Zich afvragend waarom ik op deze winderige zondag in godsnaam zo vroeg zijn ochtendrust kom verstoren. Ik geef hem een aai over zijn bol. Ouwe brompot…. Daarna trek ik het gordijn op, doe de achterdeur open, zet de kattenbak naar buiten en trek gelijk het gordijn weer naar beneden. Heerlijk die stilte en de schemering.
Ik doe het licht in de keuken aan, vul de waterkoker en zet hem aan. Ondertussen zoek de grootste mok die ik vinden kan. Trek de la open waar alle theedoosjes in liggen en besef dat deze lade nodig uitgemest moet worden, ik pak een zakje sinaasappelthee en doe hem snel dicht. Wat je niet ziet is er niet….. Dan pak ik het ronde chromen dienblad en trek weer dezelfde lade open waar de thee inzit omdat daar dat geinige blik met het hertje ligt waar die brosse crackers inzitten. En ik bedenk mij dat ik deze lade nodig eens moet opruimen, uitzuigen en schoonmaken en doe hem weer dicht. Wat je niet ziet is er niet….
Ik trek de koelkast open en pak de verpakking met de voorverpakte plakken geitenkaas. Meestal neem ik een brosse beschuit met roomboter en royale pure hagelslag maar nu is het crackers met geitenkaas. Ik leg twee crackers op een bordje en bedenk mij dat ik deze bordjes al honderdvijfendertig jaar heb en ze gewoon nog als nieuw zijn. Alle waren naar zijn geld schiet het door mijn hoofd.
Ik haal een plak kaas uit de verpakking en breek deze in de lengte doormidden en flats ze op de crackers. Ondertussen is het water gekookt en giet ik het hete, dampende water in de grote mok. Terwijl ik het in de mok schenk bedenk ik mij wat een heerlijk ‘comforting’ gevoel dat geeft. Ik dompel het zakje er even in en zwier het zakje achter mij in de afvalbak. Voordat het zakje de afvalbak bereikt valt er een druppel uit het theezakje net voor de afvalbak op de grond en een andere op de rand van de afvalbak en stroomt van boven naar beneden. Snel kijk ik terug naar mijn mok thee. Ik kan mij er even niet druk om maken…. Nu even niet. Ik ruik de geur van de thee en sluit even mijn ogen. Vervolgens zet ik de mok en het bordje op het blad en pak mijn medicijnrol. Meestal is dit een pijnlijk besef maar nu even niet want ik geef deze gedachte vandaag geen ruimte. Ik scheur de pillenstrips voor vandaag eraf en leg ze op het blad.
Daarna doe ik het licht in de keuken uit, loop met het dienblad langs Richard Parker en fluister nog even ‘ouwe chagrijn’ naar hem. Hij kijkt niet op of om. Is blijkbaar blij dat ik er weer vandoor ga. Ik loop de trap op en zie mijn beslapen bed. Hmmmm…. fijn helemaal van mij en voor mij alleen. Ik haal alle spullen van het blad en geef alles hun vaste zondagse plek op de vensterbank naar mijn bed en duik snel mijn nog warme bed in.
Ik pak mijn Macbook en het oplaadsnoer, dat zal mij deze keer niet weer gebeuren dat ik mijn bed daarvoor uitmoet en laat mij heerlijk wegzakken in de kussens die ik achter elkaar tegen het hoofdeind heb gezet. Ik duik het web op, lees ontelbare blogposts, Twitter, Facebook, Pin en schrijf deze blogpost. Mijn eigen wereldje voor een paar uur op zomaar een winderige zondag. Ik schuif even de luxaflexen omhoog en spiek de wereld in. Daar zie ik niets dat mij uitnodigt om iets aan dit moment te veranderen. En zo glijden de uren voorbij….. nippend aan mijn thee en mijn crackers etend zonder één piepklein kruimeltje in mijn bed te laten vallen. Ik neem mijn medicijnen in en besef dat ik nu dus nog zeker anderhalf uur niets kan en zak weer terug in de kussens.
Ik word opgeschrikt door het pingeltje van mijn telefoon. Mijn telefoon…. de wereld ontwaakt. Het is een uitnodiging voor een wandeling. De zondagochtend magie is doorbroken. Ik voel de drang weer komen om te moeten. Douchen, wat moet ik aan, de wasmachine vullen, waar is mijn broek gebleven, de vaatwasser leeghalen, de oven die nog schoongemaakt moet worden, die papieren die echt vandaag ingevuld moeten worden, ik zou nog bij mijn broer langs, schilderijen moeten verwisseld worden, het kattenvoer is op dus ik moet naar de supermarkt, die fles wijn die ik geleend had terugbrengen, dat appje beantwoorden waarvan ik tot mijn schrik zie dat die al dagen geleden verstuurd is, hoe gaat het in Italië, wordt het vanavond Boer zoekt vrouw of Divorce, wat eet ik vanavond eigenlijk, zal ik nou wel of niet gaan daten met die schijnbare foute man, oh nee…. borrel van afgelopen vrijdag vergeten in dat té gekke restaurant in Amsterdam, etentje plannen met de meiden, zullen we met kerst dit jaar naar Finland om het Noorderlicht te gaan zien of doen we dat bij Herangtunet in Noorwegen en wie gaat er mee? enne…… ik moet nodig de lade van de thee opruimen en die druppels bij de afvalbak.
ENJOY! your day 🙂
Bron foto: Mikael Sundberg www.mikaelphoto.com