Alleen maar aardige mensen
Wat zou de wereld er toch fantastisch uitzien als er alleen maar aardige mensen zouden zijn. Hoe relaxt zou dat nou toch zijn. Gewoon een beetje vriendelijker. Het is voor niets. Ik dek mijzelf even in door te zeggen dat ik daar zelf ook een voorbeeld aan kan nemen, want ook ik kan weleens kort door de bocht zijn. Ik probeer mijn best te doen.
Ik heb het dan niet over grootse wereld problemen of moeizame relaties maar alledaagse, kleine momenten waarvan ik denk dat het wel een beetje vriendelijker zou kunnen. Soms heb ik van die dagen dat ik last heb van kleine onaardigheidjes en mij afvraag waarom mensen zo onaardig tegen elkaar doen. Mensen die elkaar helemaal niet kennen maar waarvan de één de ander een heel ongemakkelijk gevoel geeft. Soms ben ik alleen toeschouwer van zo’n onaardigheidje. Dat vind ik al tenenkrommend. Om je wat meer beeld te geven van zulke momenten deel ik er een paar met je.
Bij de visboer
Zo stond ik een paar dagen geleden bij de plaatselijke visboer op mijn beurt te wachten. Ongemakkelijk hangend op één van mijn krukken. Het is er meestal druk. En dat snap ik want ze hebben lekkere visjes. Al hangend sla ik de rij mede wachtende gade, mij ondertussen afvragend hoe lang ik hier op die krukken moet blijven leunen, voordat ik aan de beurt ben. Denk maar niet dat iemand zal zeggen dat je even voor mag. Er wordt druk gekibbeld wie er wel of niet aan de beurt zou zijn. Een heel vriendelijke dame op leeftijd vraagt om een pondje kibbeling. Ik kom haar weleens tegen. Ze is altijd de vrolijkheid zelve, heeft voor iedereen een brede glimlach paraat en soms neuriet ze een vrolijk liedje voor zich uit. Ik moet altijd om haar glimlachen.
Ze heeft haar bestelling nog niet eens afgerond als zij op rechts verbaal wordt aangevallen door een vrouw met een kort, pittig, rood kapsel. Heel kattig roept ze dat de vrouw voor haar beurt gaat waarop de vriendelijke dame zichtbaar schrikt. En niet omdat ze daadwerkelijk voor haar beurt ging, maar dat ze zich ineens besefte dat ze haar bestelling al doorgegeven had. Blijkbaar is zij een beetje vergeetachtig geworden. Ze moet zelf lachen om haar onnozelheid maar de onaardige vrouw op rechts kan er helemaal niet om lachen en bijt haar toe dat ze wel een beetje bij de les moet blijven en zoekt al rollend met haar ogen wat steun bij de andere wachtenden. De lieve mevrouw kijkt beteuterd.
Ik kijk de onaardige vrouw aan en wil haar eigenlijk ten overstaan van de overvolle viszaak vragen waarom ze zo onaardig tegen deze lieve vrouw doet. Mag zij op haar leeftijd een beetje vergeetachtig zijn! Maar ik ben aan de beurt en om te voorkomen dat ik het hele boeltje ophoud met een nutteloze discussie met deze vrouw bestel ik mijn harinkje met uitjes en zuur. Reken af en ben blij dat ik uit die negatieve sfeer weg ben. Maar zo’n voorval houd mij wel enorm bezig. Waarom doet zo’n vrouw zo akelig. Waarom lacht ze niet gewoon mee en wuift ze het weg dat ons dat allemaal weleens overkomt.
Bij de Kruidvat
En zo overkwam het mij diezelfde dag zelf toen ik al strompelend mijn spulletjes verzamelde in het Kruidvat bij ons in het dorp. De kleine man was mee om mijn inkopen te dragen en ik rekende af. Ondertussen mijn tas en krukken bij elkaar houdend probeerde ik mijn wisselgeld op te bergen. Natuurlijk gaat het de volgende klant weer niet snel genoeg dus die duwt mij nog net niet aan de kant. Terwijl ik al rommelend in mijn portemonnaie naar de auto ‘loop’ zie ik dat het kassameisje mij vijf euro te kort wisselgeld terug heeft gegeven.
Ik ga terug en spreek haar op vriendelijke toon aan dat ze te weinig terug heeft gegeven. Ik zie haar van kleur verschieten en zij zegt meteen dat ik gelijk heb en dat ze er iemand bij roept. Haar collega komt erbij en die begint meteen chagrijnig te vragen of dat wel klopt en of ze het heel zeker weet. Ik probeer ondertussen nog bewijs te leveren dat ik vijftig euro contant had. Omdat mijn pubers mijn pinpas zoekgemaakt hebben en wil mijn portemonnaie leeg kieperen om te laten zien wat ik aan geld in mijn knip heb. (waarom doe ik dat…..) Maar het ‘nieuwe’ meisje zegt dat het niet nodig is want ze wist dat ze te weinig had terug gegeven. Heel vreemd, maar goed in de spanning van je eerste werkdag kan dat gebeuren.
Het nieuwe meisje murmelt nog iets van sorry. De collega heeft totaal geen aandacht voor mij. Ze zegt nog tegen het nieuwe meisje dat ze gelukkig te weinig heeft teruggegeven en dat het jammer is dat het dit keer niet gelukt is. Ik lach wat schaapachtig om het stomme grapje, probeer het vijfje in mijn knip te frommelen, pak mijn krukken en ga richting de uitgang. Heel hard hoor ik de collega tegen het nieuwe meisje zeggen. “Die klanten komen alleen maar terug als wij geld te weinig geven maar als we teveel geven hoor je ze niet”. Ik voel de grond onder mij wegzakken. Wat een nare vrouw denk ik en tegelijkertijd roep ik keihard JA! en kraam een hysterisch lachje uit. (geen idee waarom ik dát doe….) Ik stap in de auto en vertel de kleine man het verhaal. Hij trekt zijn schouders op. Maar ik ben pislink. Het is dat ik zo slecht ter been ben anders was ik toch nog even teruggelopen dat ik dat een heel onaardige opmerking van haar vond.
Ook als ze teveel had teruggegeven had ik het gezegd. Dat is niet alleen goed voor mijn karma maar ook voor het meisje haar eerste werkdag. Zoals de waard is vertrouwd hij zijn gasten zullen we maar zeggen. Misschien dat er toch weer een hormoon hobbeltje aan zit te komen waardoor dit soort akkefietjes momenteel ineens zo heftig binnenkomen. Maar is het veel gevraagd om gewoon aardig te zijn en wat je denkt niet gelijk uit te braken? Wat dan overblijft….. zijn allemaal aardige mensen 🙂
Op zoek naar meer verhalen van ENJOY!?
Meer columns ontvangen van ENJOY!? Volg ENJOY! dan op Twitter, Facebook en Pinterest of schrijf je in voor de nieuwsbrief van ENJOY!
ENJOY! a friendly Sunday.
Pictures: Header Wiljo Meijnhout en ENJOY! The Good Life